Van Maarten naar Greg en Jan naar Karl en José naar Renaat op de motor. Van Antwerpen naar Sint-Denijs-Boekel naar Brakel naar Kluisbergen naar Oudenaarde. Van amai zoveel volk naar de konijnenpijp en wat zegt het weer vandaag en wie zit er in de vroege vlucht en kijk daar een kindje met een zelfgetekend steunplakkaat voor Wout. Opwinding die als smerige smog in de vochtige atmosfeer hangt en de gemoederen ophitst. En voor iemand luidop kan vragen wanneer ze eraan gaan beginnen zijn ze er al aan begonnen.
Geen tijd om je af te vragen wat het plan is, uitgaande van de veronderstelling dat er een plan is, of iets wat daarop lijkt. Voor je de contouren van een eventueel plausibel plan hebt bedacht is alles alweer veranderd en rammelt er iemand anders aan de boom terwijl driekwart van het peloton zich vasthoudt aan alle takken tegelijk, biddend dat de storm gaat liggen.
Waarom vliegen ze door de bochten alsof ze onsterfelijk zijn terwijl je zeker weet dat er een paar prevelend hun billen en hun ogen dicht knijpen uit doodsangst? Maar ja, je moet mee, mee, mee.
Waarom rijdt Mads veel te vroeg en veel te lang voorop alsof zijn leven ervan afhangt, alsof hij de meet al ziet liggen als een fata morgana?
Een paar uur lang voltrekt alles zich anders dan voorzien en net daarom perfect normaal, want er bestaat geen normaal meer tegenwoordig.
En de hamvraag op alle lippen: is Hij nu goed of niet? Want je weet het nooit helemaal zeker en hij wacht en wacht en wacht. Maar zelfs wanneer hij je doet twijfelen drukt hij je vroeg of laat weer met je neus op de harde en onontkoombare feiten.
Maar daar is de Koppenberg, ellendige, erbarmelijke slijkberg van niks, struikelblok, glijbaan, oord van verderf en verval. En lap, hij is weg, zoevend over de natte kasseien, terwijl de rest te voet omhoog strompelt als een setje overmoedige wielertoeristen na een trappist te veel.
Nog 42 km en alle anticipaties, speculaties en insinuaties kunnen weer voor een jaartje de keukenlade in, tussen de satéstokjes en de verjaardagskaarsjes en een hoop prullaria die je maar zelden nodig hebt. Het wachten was mooi zolang het duurde. De indrukwekkendste zeges zijn helaas ook de saaiste, we moeten daar eerlijk in zijn.
Patronen kunnen bijzonder hardnekkig zijn, zo weten sociologen. Niet alleen in, maar ook naast de koers, waar stakkerds met een brein ter grootte van een pinda die beweren van de koers te houden, flagrant het tegendeel bewijzen door een fabuleuze coureur uit te jouwen en met bier te begieten; waar gelegenheidsbezoekers zonder nadenken op de weg gaan staan voor een overbodige selfie, het soort hemeltergende actie dat al zo vaak resulteerde in crashes en kwetsuren dat een mens zich afvraagt of we toeschouwers geen praktisch examen moeten laten afleggen vooraleer ze worden toegelaten langs een wielerparcours. Vlaanderen’s mooiste toont zich niet altijd op haar mooist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten