Straf

 

Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn

Wanneer de dagen gaan in domme regelmaat
En bolle oostenwind het land nog vlakker slaat
Dan wacht mijn land
Mijn vlakke land

Wanneer de noordewind de vlakte vierendeelt
Wanneer de noordewind er onze adem steelt
Dan kraakt mijn land
Mijn vlakke land

En de wind maar klieven, splijten, stoten, houwen, kloven, geselen, jagen, drijven, striemen, zwiepen en kletsen.

En de doedelzakken janken en jammeren. En de benen malen en stampen en branden. En de koppen schokken en schudden van nee.

Van de Menenpoort door de naakte Moeren naar de Kemmelberg; erop en erover; vooruit, altijd maar vooruit; door het onhergbergzame Heuvelland; tot spijt van wie achterblijft in een greppel of een gracht die ooit een loopgraaf was.

Onder het grijs en het grauw en het vaalste blauw een cacofonie van kapotte broeken, gescheurde mouwen, geschaafde dijen, gekraakte fietsen, gebroken botten, verdwaasde blikken, existentiële twijfels.

Opnieuw die drieste man in het wit met de vierkante kaaklijn, die overal tegelijk is en nooit lijkt te ademen, alsof hij kieuwen in z’n nekplooi heeft.

Alweer die onversaagde vrouw in het wit met de diepliggende ogen van een roofdier, die alles kan en durft en waarschijnlijk nog veel meer dan we al weten.

De vloek van de regenboogtrui is een bedrieglijk volksverhaal waarvoor elk dooslaggevend bewijs ontbreekt.

Wat pelotons nodig hebben om dreigende moedeloosheid af te wenden zijn uitdagers met aplomb die zich niet laten verblinden door een regenboog, een palmarès, een kaaklijn of een blik. Veldwerkers die tot het uiterste gaan om te bewijzen dat er niets zoiets bestaat als buitenaards gevaar. Verzetstrijders die weigeren zich neer te leggen bij de status quo of de dominantie van een ploeg.

Zo gebeurde het dat een kloeke Deen zijn gekneusde zelfvertrouwen terugvond en voor het eerst sinds lang riant werd beloond.

Zo gebeurde het dat de beste vrouwenploeg, die op minstens drie verschillende en relatief makkelijke manieren had kunnen winnen, zichzelf gewillig op het slachtblok legde door te gokken op een onbekend en riskant scenario dat maar net goed uitdraaide.

Niet iedereen kan winnen. Maar iedereen kan verliezen, ook wie onklopbaar lijkt.

Mijn gedachten gingen echter voornamelijk uit naar de coureurs van het getergde Soudal-Quickstep, waaierkoningen, Vlaamse reuzen herleid tot kneuzen, die na de beproeving van een winderige koers nog een donderpreek te wachten stond. Want na de geseling van de wind en een vernederend verlies volgt onvermijdelijk de straf.