Chateauroux. Sprint. Cavendish. Twee keer. Waaiers. Stop de klok. Naar vlakke touretappes kijk ik enkel uit wanneer de wind het spel op de wagen jaagt. Dit had zo’n etappe kunnen zijn, met 75 km aan open vlaktes en lange rechte stukken richting finish in Chateauroux. Helaas. De wind wilde niet meespelen en pruilend schudde ik een paar kussens op voor een dutje. Dat was buiten Greg Van Avermaet gerekend, die zich schijnbaar van dag had vergist. “Wat doe jij nu?”, dachten wij, denkend aan de etappe van ‘s anderendaags die hem zoveel beter lag. Dom of niet, ik was Greg dankbaar voor deze onvoorziene en overmoedige verstoring van de plannen en offerde grootmoedig mijn dutje op. Je weet tenslotte maar nooit.
Wat moet zo’n renner als Van Avermaet trouwens doen in deze bizarre tijden vol ongeloofwaardig getalenteerde snotneuzen en knaapjes? Op brugpensioen gaan en rentenieren? Zich heroriënteren tot de golfsport? Dan maar beter Don Quijotegewijs ten strijde trekken.
Cervantes opende zijn boek over de dwalende ridder Don Quijote met een ontmoedigend voorwoord:“Werkloze lezer, zonder erewoord zult ge van me geloven dat ik dit boek, als kind van mijn inzicht, graag had gemaakt tot het mooiste, fierste en verstandigste dat men zich denken kan. Maar de natuurwet die zegt dat alles zijns gelijke voortbrengt kon ik niet breken.” De expeditie van de allegorische ridder illustreert de kloof tussen droom en werkelijkheid, tussen verstand en verlangen, tussen hoofd en lichaam.
Ik wllde maar wat graag weten wat er zich in het hoofd van Greg afspeelde, welke zelfbegoochelende gedachten hem vooruit dreven. Maar of en wat een renner op de vlucht denkt onder z’n helm blijft altijd een mysterie. We moesten ons dus behelpen met vermoedens over de beweegredenen achter deze boude expeditie. Een malcontente Franse sponsor, gokte ik. Mopperende broodheren zijn soms een prima motivatie.
Dankzij het lange en onvoorspoedige exploot van Greg had ik tijd om me op te winden over de Ronde van Italië voor vrouwen die op 2 juli van start gaat. Van de enige noemenswaardige grote ronde die de vrouwen mogen rijden krijgen we dagelijks zowaar 15 minuten beeld. Anna van der Breggen en de rest van de vrouwelijke elite op twee wielen mogen zich 10 dagen lang dubbel vouwen over berg en dal voor een kwartiertje exposure. Welke onaardse oelewapper komt er in vredesnaam op het idee dat zulks een prima en eigentijdse aanpak is? Alweer een vraag waarop geen antwoord volgen zal.
Op luttele kilometers van de meet werden Greg en Sancho Panza Klüge bij de lurven gegrepen door Tim Declercq en zijn peloton. Alles verliep zoals verwacht. Twee topsprinters van dezelfde ploeg reden elkaar hoogst ongelukkig voor de voeten en Mark Cavendish won de 32ste touretappe van z’n carrière, de derde in Chateauroux. Als het hoofd herboren en opgeruimd is, dan volgen de benen vanzelf. Wat zou Sam Bennett nu denken, vroeg ik me af, een onprettige gedachte die ik kordaat wegwuifde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten