Armada

 

Terwijl Annemiek Van Vleuten iedereen aan gort reed op een pittoresk Toscaans grindpad in de Giro Rosa, zagen wij het Tourpeloton in een lang wapperend lint naar de Côte de la Duchère stormen. Het ging oerend hard, maar boeiend werd het pas vlak voor de meet. Van de demonstratie van Van Vleuten daarentegen zagen wij niets. De grootste, zwaarste en meest prestigieuze ronde voor vrouwen werd namelijk niet uitgezonden, in tegenstelling tot de Heistse pijl, een koers van het zevende knoopsgat.

Dat Van Vleuten zou winnen was even logisch als het feit dat Sagan vandaag op jacht zou gaan naar ‘zijn’ groene trui. Toch had ik liever gezien hoe Annemiek over het zinderende grind raasde, omver viel op een steile klim, weer rechtklauterde, een eindje bergop holde en dan weer wegfietste, de rest van het deelnemersveld en het landschap smeulend achter zich latend. Helaas. Ik zapte dan maar naar de samenvatting op Eurosport. Die begon met de podiumceremonie; een aardigheidje voor wie nog niet wist wie gewonnen had. Had ik pantoffels aangehad, ik zou ze allebei naar het scherm hebben gegooid.

 

Terug naar de Tour dan maar, waar een van de meest verketterde ploegen van het jaar voor de zoveelste dag op rij een masterclass geraffineerd ploegenspel gaf. De jonkies van Sunweb steken elke dag het vuur aan de lont. Als een nest puppies dartelen ze door het peloton. Wie wint doet er niet toe, als er maar Sunweb op z’n truitje staat.

 

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het woord ploeg in de wielersport aan een relance bezig is. Diezelfde dag zag ik Mathieu van der Poel z’n vuist zegevierend in de lucht steken terwijl ploegmaat Tim Merlier als eerste over de finish kwam in de Tirreno Adriatico. De geel-zwarte killer bees van Jumbo combineren de tactiek van de verschroeide aarde met een ploeggeest waar ze in veel andere teams niet eens van durven dromen. “We” gaan de Tour winnen in plaats van “Roglic gaat de Tour winnen”. Met romantiek en broederschap heeft dat weinig te maken. Renners begrijpen beter dan wij dat je weinig wint op je eentje.

 

Nu het concept nog verkocht krijgen aan de wielerkijkers en -commentatoren die al weken jammeren dat Van Aert en Dumoulin zich als martelaars moeten opofferen voor hun team. Mensen die wielrennen alleen interessant vinden als er een landgenoot wint, kunnen misschien voor ieders gemak naar het vinkenzetten kijken en zich niet bemoeien met de professionele wielrijderij.

 

De laatste dag van de tweede week werd bekroond met een monsterlijke calvarietocht over de Grand Colombier. Voorin het peloton reed een geel-zwarte armada waar geen kranigheid tegen opgewassen leek. Wout sleurde en verscheurde. Ik kreeg zowaar te doen met die arme Bernal, die hoofdschuddend zijn verbijstering uitdrukte over zoveel brutale dominantie. Een Kempische crosser herleidde de klimmerselite tot een hoopje ellende. En ik maar denken dat ik iets van koers kende.