Previews maakten gewag van “de langste rit van de Tour”. Lang is relatief. 218 kilometer, daar lachten ze vroeger mee. De allerlangste etappe ooit, die van Les Sables d’Olonne naar Bayonne in 1920, besloeg 482 kilometer, af te leggen met een schaftzak op de rug en twee tubes rond de schouders. De Belg Firmin Lambot kwam als eerste over de meet na een helletocht van ruim 19 uur. Het jaar voordien had hij de eerste naoorlogse Tour achter z’n naam geschreven, een bijzondere editie op door oorlogsgeweld vernielde wegen. In die tijd werd de Tour gedomineerd door dappere Belgen. Vandaag gaan we uit ons dak als een landgenoot een etappe wint.
Alle hoopvolle aansporingen ten spijt zat er ook vandaag geen Belg mee in de eerste ontsnapping. Het beloofde een lange namiddag te worden voor Michel Wuyts, doorgaans net wat hartstochtelijker wanneer hij de exploten van landgenoten kan bezingen.
Wout, doorgaans een welopgevoede jongen, stak z’n middelvinger op, zoals ik zelf wel eens doe wanneer ik bijna van m’n sokken word gereden door een drieste automobilist. Trots ben ik daar niet op, maar een mens verliest soms wat welvoeglijkheid in nood. Bovendien had Wout “Fuck you!” geroepen, niet direct zijn gewoonte.
De schermutseling werd binnenstebuiten gekeerd en vanuit elke mogelijke invalshoek bekeken en geanalyseerd. Renners, ploegleiders, de bakker van de bomma van Wout, de boekhouder van Peter en de kapper van zijn lief werd dwingend om een mening gevraagd.
Mijn jongste kind, nochtans een passionele voetballer met een kort lontje, vond het allemaal redelijk simpel: duwen is stom en gevaarlijk.
Peter kreeg een declassering aan z’n broek, Wout een geldboete van 200 Zwitserse frank. Maar daarmee was de kous niet af. Peter Sagan was misnoegd over de lelijke woorden van Wout, die zich volgens hem moest excuseren.
Ik bedacht dat Peter een mooie toekomst wachtte in de politiek, gezien zijn talent om vlot van wandader tot slachtoffer te muteren; een idee dat ook een gepaste oplossing biedt voor de lauwe lusteloosheid waarmee hij al een paar jaar rondrijdt.
Gelukkig werden mijn gekke ideeën weggewuifd door een imposante jonge Zwitser, vat vol branie, revelatie van deze Tour, en door de prangende vraag of hij het deze keer zou redden. Ik hoopte dat iemand na zijn doortocht dwars over de weg zou gaan liggen uit protest tegen eender wat. Ik bad tot de wielergoden voor een accute inzinking bij de achtervolgers. Maar dat bleek allemaal niet nodig. Marc Hirschi kon het zelf. En zonder duwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten