Broeierige, maar geschiedenisloze dagen zijn bij uitstek geschikt voor reflectie. Het peloton kabbelt als een beekje door het landschap. Straks wordt het onrustig, maar nu nog niet. Er valt alleen maar terug te blikkken, naar surprises, sprookjes en schermutselingen. Vooral die laatste houden wielerfans bezig wanneer er niets te melden valt. Want sinds de ophefmakende stofetappe van zondag is het vuur aan de lont. De nummers 1 en 2 in het klassement waren niet te spreken over de nummer 3, tweevoudig Tourwinnaar Jonas Vingegaard, en dat mocht iedereen weten. Van zodra een renner z’n persoonlijke frustratie uit over deze of gene concurrent springt iedereen op de kwestie als een groepje kleuters op een snoeptaart. Achteraf, toen het verstand weer de overhand nam, werd grif toegegeven dat Vingegaard eigenlijk wel verstandig was geweest, maar toen was het natuurlijk al te laat en viel het onnozele macho-discours over “grote ballen” niet meer te ontwijken.
Sinds de spichtige Deen z’n eerste Tour won is hij onderwerp van debat. Niet omdat hij andere renners in de hekken drumt, concurrenten uitscheldt of een grote bek opzet, maar om alles wat hij niet is: niet flamboyant, niet expressief, niet onbesuisd, noch gretig in de aanval. En daarom “saai”, “kleurloos” en zelfs “laf” bevonden. Het is wonderlijk wat mensen allemaal durven zeggen en schrijven over mensen die ze niet kennen, laat staan over iemand die drie maanden geleden dacht dat hij doodging terwijl hij voor de tweede keer vader zou worden, en die het lef heeft om een gewaagde gooi te doen naar een derde Tourzege waar niemand in geloofde, nadat het leek alsof hij nooit meer zou meedoen voor de prijzen.
Gelukkig geven introverte mensen weinig om populariteit. Ze hebben hooguit last van misverstanden. Dat ze verlegen zouden zijn, terwijl ze hooguit meer naar binnen gekeerd zijn en geen aandacht zoeken. Dat ze geen persoonlijkheid zouden hebben terwijl ze nadenken voor ze iets zeggen. Dat ze mak en gedwee zouden zijn, terwijl ze vooral goed kunnen luisteren. Dat ze saai zouden zijn, terwijl ze zich net overgeven aan datgene waarmee ze bezig zijn. Dat ze kil en berekend zouden zijn, terwijl ze gewoon hun emoties liever voor zichzelf en hun inner circle houden. Stiekem ben ik een beetje jaloers op introverte mensen; op hun gave om prioriteiten te stellen, energie te doseren en randzaken te negeren; op hun focus en hun complete desinteresse voor wat men van hen denkt. Bedachtzaamheid is geen eigenschap die je beter afleert, maar een zeldzame deugd in tijden waarin elke gedachte meteen moet worden geuit, elke emotie onder de schijnwerpers wordt gesleurd.
Het is perfect legitiem om graag geëntertained te worden. Het is niet legitiem om te verwachten dat mensen je entertainen, ook niet als het wielrenners zijn. Wielrenners zijn namelijk net mensen. Ze komen in evenveel soorten als wij. Vrienden die elk feestje doen ontvlammen tot iedereen op de tafel danst zijn leuk. Maar soms heb je iemand nodig die in stilte komt helpen verhuizen na je scheiding en elke doos zorgvuldig labelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten