Gravellen is hot. Zo hot dat de ASO een graveldagje inlaste in de Tour. Voor de leken: we hebben het over fietsen op onverharde wegen. Heel leuk voor wie avontuurlijk is ingesteld. Nieuw allerminst. Het is niet omdat je iets een hippe naam geeften er een hele cultuur aan ophangt dat het nieuw is. Trouwens, het vrouwenpeloton verteerde twee jaar geleden in hun eerste Tour de France al een reeks gravelstroken. Een experiment dat geslaagd werd bevonden. Maar hemel, wat een heisa. Naarmate de dag vorderde klonk het alsof het Tourpeloton door brandende hoepels en kolkende lava moest fietsen. Zoals dat gaat bij nieuwigheden werden voor- en tegenstanders van het onverharde werk uitgebreid bevraagd naar hun bezwaren en argumenten. Niemand zei dat het vooral veel te veel werk was. Ploegen hadden immers al hun werknemers, vrijwilligers en de broers, zussen en vrienden van de vrijwilligers opgetrommeld om langs de kant van de weg te staan met reservewielen en bevoorrading. De planners en fixers hadden er doorwaakte nachten met hooguit drie uur slaap opzitten en dan nog was niemand er gerust in.
Wieleranalysten zijn geboren onheilsprofeten. Wat fout kan gaan zal in hun doorgewinterde verbeelding vrijwel zeker fout gaan. Dat is niet onlogisch vermits er in geen enkele andere sport zo veel fout gaat, het meest ondenkbare eerst. Zelfs de meest stoïcijnse coureur werd licht zenuwachtig van het opbod aan waarschuwingen. Niet dat de profeten helemaal ongelijk hadden. Half koers was ik de tel van de lekke banden al kwijt en van zodra ik drie minuten het scherm verliet begreep ik niets meer van de situatie. Het regende demarrages, mechanische akkefietjes en stof. Maar oh wat was het entertainend. Al het gepruttel en gemopper was weinig meer dan muzak in de achtergrond van de heerlijkste Touretappe van de eerste negen dagen. Ik had geen tijd om naar de wc te gaan. Jonas Vingegaard had geen tijd om de fiets van Jan Tratnik, waar hij na pech op verder moest, weer in te ruilen voor een passender exemplaar. Remco had geen tijd om rustig te blijven. Europees kampioen gravel Jasper Stuyven had geen tijd om zich af te vragen wie zijn gravelfeestje zou verpesten. Tadej Pogacar had geen tijd om te wachten op eender wie en wie goed luisterde hoorde tanden en kiezen breken in zijn achtervolging. En stof, verblindende wolken stof, overal stof.
Geen van de vier toppers kraakte in de chaos. Gelukkig luisteren renners niet naar commentatoren. Alle verwoede pogingen van de man in het geel bleken uiteindelijk voor niets. Helemaal vooraan knokte Jasper nog moederziel alleen tegen al de rest, z’n mond open, z’n tong op z’n pedalen. Maar het mocht niet zijn. Terwijl Jasper net voor de meet zonder compassie werd gegrepen hoorde ik mijn hart heel stil krak fluisteren. Wat een onverbiddelijke sport. Soms komen rustdagen maar net op tijd, niet alleen voor de renners, maar ook voor de kijkers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten