Er zijn mensen die naar De Tour kijken voor de landschappen. Op druilerige dagen als deze zou ik kijken voor het weer, maar dat viel tegen. In startplaats Saint-Jean-de-Maurienne bleek de lucht al even grauw als hier en haalden de dagtemperaturen met moeite 19°C. Van een kansrijke vroege vlucht moest het vertier ook al niet komen, want de twee dappere zielen die weg geraakten wisten zelf dat ze aan een uitzichtloos avontuur waren begonnen. Van Mattéo Vercher had ik hooguit eens zijdelings gehoord, wat op zich niet zo gek is vermits Mattéo nog nooit een koers heeft gewonnen. Zijn reisgezel Clément Russo - die eigenlijk wilde crossen, maar niet naar de lage landen wilde verhuizen - kan net iets betere wegstatistieken voorleggen en won in 2019 stoemelings de driedaagse Vuelta Ciclista Comunidad de Madrid door twee keer derde en een keer zesde te finishen. Zo zie je maar dat een mens soms gewoon geluk moet hebben. Het mooiste van zo’n duovlucht is dat er onderweg al eens vriendschappen of vetes voor het leven worden gesmeed. Ik vroeg me af waar Clément en Mattéo het over hadden tijdens hun ritje. Koetjes, kalfjes, voetbal, de kinderen, het weer of de dreigende teloorgang van de democratische rechtsstaat Frankrijk?
Trouwens echt een mooie streek, de Maurienne-vallei en de Savoie. Perfect voor een fietsvakantie. Alleen jammer van al die verkeerseilanden. Zit je net zo lekker in te dommelen in het peloton en lap, duikt daar zo’n onding op, dat ei zo na de geletruidrager tegen de vlakte deed gaan en het verloop van deze Tour in de war had kunnen sturen. Alsof er niet al ruim zeven jaar een Boplan race pillar bestaat, alsof werkelijk niemand bij de ASO op het idee kwam om daar desnoods een fatsoenlijk en goed zichtbaar bord op een paal neer te planten in plaats van een knullig bordje op de grond dat niemand ziet in een dichtbevolkt peloton. Intussen regende het in de regio van Saint-Vulbas, waar de eindstreep was gekalkt, een vaststelling die bijkomend belang kreeg in het licht van de bizarre beslissing om die streep niet gewoon wijselijk op de twee kilometer lange rechte weg te leggen, maar na een bocht. De hardleersheid van sommige koersorganisatoren is bij momenten onverdraaglijk en wordt ronduit hemeltergend wanneer het de grootste en belangrijkste wedstrijd van het jaar betreft.
Maar terug naar de kern van de zaak en de onvermijdelijke morsige sprint: wees geprezen wielergoden altegaar, want ein-de-lijk pakte Mark Cavendish de gouden graal, die koppig nagejaagde 35ste Tourzege, en ik was bijna even blij als hij, al was het om volstrekt andere redenen. Ook een steengoed verhaal heeft een houdbaarheidsdatum. En toch: dat een 39-jarige veteraan met een biografie als een filmscenario het hele topsprintersgild verslaat omdat hij en z’n hele ploeg hun zinnen op die ene historische zege hebben gezet, en zich driedubbel hebben geplooid om dat ene, bij momenten schijnbaar onhaalbare doel te bereiken, dat is wat van wielrennen de allerbeste sport in de wereld maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten