Voor 45 renners is dit hun allereerste Tour de France. De meesten van hen gingen nog nooit van start in de Tour omdat ze piepjong zijn. Anderen werden dan weer nooit eerder goed of weerbaar genoeg bevonden om deel te nemen. Mogen starten in een drieweekse helletocht wordt gek genoeg niet als een straf, maar als een eer beschouwd. Elk jaar, wanneer de Tourploegen bekend worden gemaakt, tonen renners die de selectie niet haalden hun bittere ontgoocheling. Pruilend als een peuter die geen raketijsje kreeg staan ze de pers te woord, vol onbegrip over het stuitende onrecht dat hen is aangedaan. Hoe ze er alles voor gedaan hebben, hoe hard ze hebben getraind, hoe onbegrijpelijk het is dat men niet inziet welke onbetaalbare meerwaarde zij voor de ploeg zouden betekenen in Frankrijk, ook al wijzen alle statistieken op het tegendeel.
De gretigheid van coureurs om deel te nemen aan de Tour staat in amusant contrast met hun grauwe en vertrokken gezichten aan het einde van de tweede week, wanneer twijfels rijzen als brooddeeg. Wat doe ik hier? Hoe overleef ik dit? Wanneer mag ik naar huis? Weinig tot geen grauwe gezichten aan de start van etappe 6, met een bescheiden koffieritje op het programma. Daar leken we immers op af te stevenen, althans op papier. Etappeprofielen zijn geniepige bedriegers. Halverwege de rit scheurde de wind en de ploeg van Jonas Vingegaard het peloton brutaal in twee. De wind is de dierbaarste bondgenoot die een verveelde koerskijker zich kan wensen. Kinderen, dieren en wielrenners worden onrustig en onvoorspelbaar wanneer de wind opsteekt, alsof de bedrading in hun hersenen kortsluiting maakt en hen aanzet tot wilde acties en onberekenbaar gedrag. Maar ach, het mocht niet zijn. De wind liet zich beteugelen en de hele zwik smolt weer veilig samen. Wat overbleef van het hoopgevende waaieralarm was nodeloze chaos, zenuwachtig gedoe en het prikkelende besef dat de ploeg van de geletruidrager fragieler dan wenselijk bleek op het vlakke. Op naar Dijon met een voltallig peloton, wild schuddend met de kop, spartelend met de staart.
De Nederlandse kampioen, de man met de mafste bril in het hele peloton, won eindelijk z’n driftig nagezeten rit en klopte Jasper Philipsen, die na twee gemiste kansen en evenveel bedenkelijke sprintmoves ongedurig leek te worden. Allemaal des mensen, maar de deur dichtkwakken voor Wout van Aert, die dan maar wijselijk inhield, leek niet de indrukwekkendste manier om op het podium te geraken. Voor een keertje hadden ze bij de UCI geen andere en betere dingen te doen dan hun eigen reglement handhaven. Jasper werd gedeclasseerd. Streng, maar rechtvaardig.
Op de zesde plaats strandde een debutant uit eigen land die zich elke dag opperbest lijkt te vermaken en alles neemt zoals het komt. Dat hij blij was met z’n zesde plaats, zei Arnaud De Lie breed glimlachend als een kind in de Efteling. Als alles nieuw en spannend is, dan schijnt de zon altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten