Ein-de-lijk, moet het weerklonken hebben in de bus en de ploegwagens van Lotto-Soudal. Elke sprint meestrijden in de frontlinie, en telkens net naast die gegeerde zege grijpen, het is om je helm op te eten van frustratie.
Maar vandaag was het eindelijk Caleb Ewan-dag.
Op 10 km van de finish zag het er nochtans allesbehalve hoopvol uit. Jasper De Buyst, lead-out en kamergenoot van Ewan, werd gemeen de gracht in geduwd door een renner van CCC (die daar wat mij betreft een fikse sanctie voor mag krijgen). Het voorval hield de boel op en Ewan moest z'n voet aan de grond zetten. Weg sprintzege, zo leek het.
Maar de Jumbo-Visma trein van concurrent Groenewegen vertrok riskant vroeg, en verloor aan snelheid voor de finish. Als een poema sprong Ewan over de meet, in die typische, aparte stijl van hem: diep vooroverliggend over z'n stuur, z'n neus net niet op z'n voorwiel.
Het ziet er eng, spannend, efficiënt, en volgens sommigen gewoon lelijk uit. Zelf vind ik het prachtig, maar ik zou het thuis niet nabootsen.
Sprinters zijn speciale renners, verslaafd aan adrenaline en gezegend met de gave van de explosivitieit. Ze kunnen kortstondig dieper in hun reserves tasten dan wie ook, tot ze kotsen. Het vertrouwde beeld van de rassprinter is dat van een kloeke renner met dijen als Spaanse hammen en de schouders van een zwemmer.
Caleb Ewan is 1,65m en allesbehalve breedgeschouderd. Half Australisch, half Koreaans, zorgt hij voor welgekomen diversiteit in een hoofdzakelijk wit peloton.
Wel zeven keer sprak Michel Wuyts vandaag het adjectief 'klein(e)' uit, met betrekking tot de jonge sprinter. Ik werd er nijdig van, even nijdig als van José De Cauwer's beschamende commentaar over de "dikke" Alexander Kristoff in het voorjaar, die toch maar mooi Gent-Wevelgem achter z'n naam zette, dik of niet.
Als je op je negentiende als Koreaanse Australiër helemaal alleen naar Europa komt om te koersen, en te scoren, dan ben je sowieso geen doodgewone jongen. Dan heb je dromen, ambitie, branie en een scherpgesteld doel. Die langverwachte Touretappe was vandaag dus gewoon voor "de kleine", en voor niemand anders.
Overigens zet Ewan en passant de donkerrode kers op de Lotto-taart, na een matig voorjaar en een verbluffend performante Tour. Geen idee wat ze daar uitvreten, maar soms, in een uitzonderlijk analytische bui, durf ik wel eens denken dat Kevin De Weert (die in de herfst van vorig jaar aan de slag ging bij Lotto) er iets mee te maken heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten