Dag 13: Waar is Dennis?

Wat hadden we reikhalzend uitgekeken naar de eerste echte cols in deze Tour. Zelf heb ik altijd een voorkeur gehad voor de Pyreneeën. Niet dat de Alpen niet schilderachtig mooi en adembenemend hoog zijn, maar de Alpencols zijn doorgaans toch wat geleidelijker dan die in de Pyreneeën. Even steil, maar minder verraderlijk en wispelturig. Op een Pyreneeëncol heb je explosiviteit nodig, in de Alpen gaat het net iets meer meer om kracht en uithouding.

Halfweg deze Tour lustte de verwende Tourkijker wel wat suspens. De suspens die we kregen was vrij apart, maar met explosief of aanvallend koersen had die weinig te maken.

Er was namelijk zomaar een renner zoekgeraakt.

Heersend wereldkampioen tijdrijden Rohan Dennis werd het laatst gezien op zo’n 80 km van de finish, verwikkeld in een dispuut met z’n ploegleiding in de volgauto.

Even later was Dennis spoorloos. De Tour-organisatie deelde mee dat hij uit koers was gestapt. De ploegleiding bleek niet op de hoogte. Aslof dat niet mysterieus en idioot genoeg was lanceerde Bahrain-Merida een tendentieus en raadselachtig Twitter-bericht:

 ‘Our priority is the welfare of all our riders so will launch an immediate investigation but will not be commenting further until we have established what has happened to @RohanDennis.’

Een onderzoek dus. Ik stelde me voor hoe de FBI het parcours zou bezetten, het peloton in geen tijd zou oprollen en met een meute kwijlende speurhonden op zoek zou gaan naar de verdwenen renner. In elke bus of camper, achter elke molshoop zou naarstig gezocht worden naar de verdwenen kampioen. De spanning die uitbleef in koers, werd ruimschoots goedgemaakt door deze onvoorziene soap. Om 16u werd Dennis gevonden. Nu ja, niet helemaal. Zijn fiets werd gespot, eenzaam tegen de ploegbus geparkeerd. De renner zelf zou zich in de ploegbus bevinden, aldus de Tourpaparazzi. Even later verliet een stugge Rohan Dennis de bus, z’n manager en PR-assistant in z’n kielzog. “No comment”. Exit Dennis. Op de rugzijde van z’n ploegshirt kon de aandachtige kijker nog net ‘It’s not about me. It’s about us’ lezen.

Tot nader order weet niemand wat Dennis zo misnoegd van z’n fiets deed stappen, de dag voor de individuele tijdrit, toevallig een discipline waarin hij excelleert. Het blijft wachten op de finale ontknoping van de soap. Had de ploegleider de kampioen aangemaand wat werk op te knappen voor de ploeg? Had de kampioen bits geantwoord dat hij zich wilde sparen voor de tijdrit van morgen?

Het feit dat mijn aandacht werd opgeslorpt door het Dennis-mysterie zegt veel over het gebrek aan spanning in de wedstrijd zelf. Het begon nochtans veelbelovend, toen eerst Thomas De Gendt (wie anders?) en daarna Peter Sagan (of all people) dappere pogingen deden om te ontsnappen. Bij de lan in het groen kon er zelfs een wheelie vanaf in de vlucht. Na een razend snel en afmattend eerste uur liet het moegetergde peloton een groep van 39 renners vertrekken, met daarin alweer een setje Belgen. Weelde went snel. Een monsterontsnapping dus, met daarin zelfs een paar verdwaalde rassprinters als Groenewegen. 

Maar de klassementsrenners hielden zich gedeisd en lieten de vluchters het onder elkaar uitvechten. De kopgroep viel als mislukt gebak uit elkaar en de zogenaamd minder fitte helft van de Yates brothers ging met de zege aan de haal. De andere Yates spaarde zichzelf, blij grijnzend in het peloton. Aardig voor Yates 1 en 1, maar zelf wilde ik toch vooral weten wat er met Dennis aan de hand was.
Wat er ook van zij: de kansen van Wout Van Aert, om morgen een tweede zege achter z'n naam te schrijven, zijn vandaag ongeveer verdubbeld.

-->