Dag 15: zwanenzang

Ook deze dag deed niet wat de analisten en orakels ons hadden voorspeld. Gelukkig maar.

Dartagnan reed fluks en gezwind de Tourmalet over, alsof hij nooit iets anders had gedaan, en trok z’n gele trui nog wat strakker over z’n vastberaden schouders, waar intussen vleugels aan groeien.

Jumbo Visma, de ploeg met de opvallendste flow, zat met 3 man vooraan in de finale van een loodzware klimetappe. Laurens De Plus, de man die tot voor kort bijna verlegen zat om een contract, reed zowaar minutenlang aan kop de slotklim over. Ik wreef m’n ogen uit.

Wat wel vertrouwd aandeed: Movistar reed iedereen aan flarden, inclusief hun eigen semi-kopman Quintana, om vervolgens met lege handen te finishen. De oude Valverde is zowaar de eerste Movistar-renner in het klassement. Je snapt het niet.

Tot slot aanschouwde ik medelijdend de tragische zwanenzang van Romain Bardet, ooit Frankrijk’s hoop in bange Tourdagen, vandaag een schichtig schimmetje op een fiets. Mijn hart bloedde voor Romain. Koers is meedogenloos. Eerst knuffelen ze je dood. Wanneer je de hooggespannen vewachtingen niet inlost, word je genadeloos gedropt. De Fransen hebben intussen niet een, maar 3 nieuwe chouchous om te versmachten: de machtige man in het geel, comeback-koning Pinot en het piepjonge supertalent Gaudu. Niemand maalt nog om de vederlichte strijder, waar de hele natie ooit voor juichte en duimde. Als je wint, heb je vrienden. Als je verliest, ben je eenzamer dan ooit.

Bardet zal nooit een pop poll winnen. Daarvoor is de jongen te introvert, te weinig exuberant. Romain doet geen wheelies voor de ogen van een opgetogen publiek. Romain is geen luide lolbroek. Romain steelt zelden de show. Romain werkt, ploetert, studeert, focust, en bedankt iedereen keurig. Bovendien mist Romain het zelfvertrouwen dat talentvolle renners kan doen stralen tot ze licht geven als een koplamp. Nooit valt hij te betrappen op een protserige of pedante quote, hoe mooi hij ook de cols op danst in z'n beste dagen. Romain is geen killer, en zal dat allicht nooit worden.

De stille, slimme en alleraardigste Bardet rijdt voorts in een ploeg die het allicht allemaal goed bedoelt, maar misschien nooit de Tour zal winnen, gezien hun flagrante gebrek aan inzicht en strategie. Pas dit jaar werd er voor het eerst een tijdritspecialist onder de arm genomen, en dat na jarenlang inzetten op de grootste rondewedstrijd van de wereld. De fietswissel van Bardet in de individuele tijdrit was van een knulligheid waar een beetje koersfanaat van moest huilen. Wie kwam op het onzalige idee en vooral: waarom?

Terwijl ‘le pauvre petit Romain' steeds hopelozer achterop raakte, door niemand meer vooruit geschreeuwd, vroeg ik me af wie er aan de finish zou klaarstaan om hem te omhelzen en te troosten, om hem liefdevol mee te nemen naar een rustig plekje om daar in stilte uit te huilen.

-->