Dag 20: Allez Juju!

Dag 20 begon twijfelachtig om diverse redenen: Z'n fiets stond hoopvol op het dak, maar mijn favoriete wegkapitein, de king of cool van de Tour, werd zonder pardon huiswaarts gestuurd na een stomme stoot tegen een hoogst irritante Luke Rowe (die zelf ook kon beschikken). Heb je weken lang onvermoeibaar aan kop gesleurd en gebeuld, een glorieuze ploegentijdrit gedomineerd en geregisseerd, en je hele pezige lijf in de strijd gegooid voor je ploeg, en dan eindigt het avontuur met een sisser. Exit Tony Martin, die nog even de pers te woord stond zonder zichtbare emotie of ergernis, en dan finaal in de auto stapte richting Duitland.

Bovendien was het te heet om te bewegen, laat staan te koersen. Na 20 minuten fietsen werd ik al licht onwel, een gevoel dat me belachelijk leek bij de gedachte aan snoeihard koersende en klimmende renners in de stomend hete Alpen. Mijn vriendin en correspondent op de Galibier stuurde me foto's van vertrokken gezichten in de gruppetto, waar de figuranten van de dag zich ophielden en afzagen. Want ook achterin werd vandaag gestreden en geleden.

Koning der kasseien Greg Van Avermaet ontpopte zich tot meesterknecht én strijder van de dag, en nam ploeggenoot en vriend Serge Pauwels op sleeptouw in de bergen, die daar een fraaie top tien-plaats aan overhield. Op Greg kan je een huis bouwen, mét garage en hobbyruimte.

De afgeschreven Romain Bardet liet het frêle hoofd niet hangen aan het eind van een ontgoochelend Tourverhaal, maar ging voluit voor de bollen. Alleen jammer dat hij die overnam van Tim Wellens, die vocht voor wat hij waard was. Voorts is het Romain gegund. "Nog 2 dagen" moedigde hij Alaphilippe bij de finish aan vanop de rollen. 

Bij Ineos moeten ze hoogdringend besluiten met wie ze deze Tour denken te winnen. Ex-winnaars die achter hun ontsnapte ploeggenoot jagen: het is zelden een fraai gezicht. Mijn koersgeheugen spoelde spontaan terug naar de fratsen van Hinault in de Tour die zijn teamgenoot Lemond met moeite en wanhoop zou winnen. Niemand weet exact hoeveel tijd een ontsnapte Bernal zou hebben gewonnen zonder de drieste jacht van Thomas, maar dat die laatste "de boel aan het kloten was" (dixit José DC, befaamd wielerfilosoof), daarover bestond weinig twijfel.

Bij Movistar doen ze nog steeds en naar goede gewoonte zomaar wat. Er is misschien wel een plan, maar niemand die weet waar het ligt, laat staan dat iemand het begrijpt. Rijden doen ze wel. Ook wanneer dat niet bijster verstandig is. Quintana won de dagstrijd, maar het kon me niet verheugen na een lome en weinig begeesterde Tour en solitaire van de eeuwige uitgestelde Colombiaanse Tourwinnaar.

Morkov kwam binnen op 6 minuten, ondergehageld en leeggereden, als allerlaatste en moederziel alleen over de streep. Wat een beproeving voor de man die al zoveel ploegkilometers voorin had gedraaid.

De hamvraag van de dag was uiteraard of Julian het geel zou houden, een vraag die niemand nog in absolute termen durft beantwoorden. Volgens de voorspellers had hij die gele trui al 3 keer moeten kwijtspelen. Maar ook gisteren, na de eerste en slopende Alpenrit, ging Juju slapen in het geel.

Is er intussen nog iemand die niet hoopt dat hij het haalt? Is er al één minuut van deze Tour voorbijgegaan zonder dat Alaphilippe zich voluit in de strijd smeet, zich weerde als een duivel in een wijwatervat, zich de longen uit z'n lijf trapte?
Hij zou geel verliezen in de tijdrit. Hij won ze. Hij zou de Pyreneeën niet overleven. Hij viel aan, boog, maar plooide niet. Hij zou afgaan in de Alpen. Juju kraakte op de Galibier, maar brak niet in twee. De tijd die hij verloor bergop maakte hij deels goed door waanzinnig kunstig en gewaagd af te dalen. Ik hoop dat z'n mama niet heeft gekeken.

Alsof hij nog niet geliefd en geloofd genoeg was, gaf hij z'n gele trui weg aan een klein jongetje dat stond te bibberen van de kou (of van bewondering). Zo'n typische Alaphilippe-actie die elk eventueel voorbehoud doet smelten als asfalt op de eerste Alpendagen.
Het zou best kunnen dat Julian Parijs niet haalt in het geel, maar wat zou dat een buitengewoon jammerlijk slot zijn van een Tour op het scherp van de snee, met een hoofdrolspeler die elke etappe aanvangt en doorspartelt met het mes tussen de tanden en het hart bloot.
Allez, Juju!