Gekneusde ballen, verzuurde spieren, stijve nekken en vroegtijdige ontgoocheling aan de start. De burgemeester van Binche deelt mee dat hij meer Walen op de fiets wil met behulp van de Vlaamse koersgeestdrift, een nobel streven, maar met onzekere uitkomst na een etappe als een rijdende ontradingscampagne. In de carnavalstad worden tienduizenden koersfans verwacht om de coureurs uit te wuiven, vooral die ene in het geel.
Sommige rennersgezichten zijn even overtrokken als de lucht die grauw boven de start hangt, alsof de langste koersdag van de Tour hemel en helden bezwaart.
220 km gehobbel, met een finale vol venijn op de Côte des Religieuses, waar ook ongelovigen tot de wielergoden zullen bidden.
Ik weet niet of Taco van der Hoorn ergens in gelooft, maar de koppige moed waarmee hij zich in de eerste vlucht van de dag wringt doet vermoeden van wel. De teleurstelling van gisteren doorgeslikt als een lepel levertraan. Een nieuwe dag, een nieuwe kans. Maar Iemand heeft een plan en roept de vluchters tot de orde. Renners die gehoopt hadden op een dagje respijt laten alle hoop varen. De man die alles kan heeft haast.
Twintig minuten voor het snelste schema stuift een opgejaagd peloton door Baileux. In café Nemrod schuimt het bier en klinken de glazen. “Mais il est fou!” roept een opgewonden meneer met rood aangelopen gezicht. Of Wout wel weet dat er nog 134 km te malen vallen, vragen wij ons licht vertwijfeld af, terwijl de fanfare de gemoederen ophitst op het kerkplein. Ik krijg een tikje medelijden met de baroudeurs die hun dromen en plannen brutaal gedwarsboomd zien, maar toch vooral met mezelf. Wat schrijf je immers over deze man, voor wie elk adjectief al lang is uitgewoond en opgebruikt. Te ver, te hard, te vroeg, maar toch. De grens tussen waanzin en genialiteit is flinterdun. Voor je het weet struikel je erover.
22 seconden worden 4 minuten. De seinggevers van dienst parkeren hun bordjes in de doos naast de deur van het café. In het jagende peloton knarsen gebitten en kreunen pezen. Niemand schijnt gelukkig met de loop der dingen en de vruchteloze jacht. Co-vluchter Quinn Simmons ziet alle kleuren van de regenboog en alle sterren van zijn vaderlandse vlag terwijl hij leeggeknepen lost. De gele man alleen. Een café vol aangeschoten Walen brullen “Allez, Woet!”, maar we weten dat het over is. Ach, spijt krijgt een mens vooral van de dingen die hij niet heeft gedaan.
De gele trui verliezen omdat de klimmers je lossen op la Planche des Belles Filles, of kloek strijdend in je eigen land, waar elke communautaire wrijving een fait divers wordt wanneer jij er voorop fietst? Het juiste antwoord schuilt in het galmende applaus dat café Nemrod in Baileux doet daveren wanneer de camera inzoomt op die maffe grijns, de grijns van iemand die de dag van z’n leven heeft gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten