Ik weet niet hoe het met u zit, maar deze Tour zal mij langer heugen dan bijna alle voorgaande elfendertig. Waarom dat zo is valt makkelijk én lastig uit te leggen. Een goed gerecht hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn. Wat telt zijn de beste ingrediënten, de juiste dosering, een perfecte gaartijd en net voldoende verrassing om routineus kauwen en slikken te vermijden. Deze Tour was à point en nog smakelijker dan ik had durven hopen. Wie vaak teleurgesteld wordt leert verwachtingen temperen.
Ik groeide op in een langgerekt tijdperk van tirannieke patrons, menukaarten vol verboden middelen, mirakelzeges van middelmatige renners, skybots, hiërarchie en controle.
Debutanten dienden zich de eerste jaren eerbiedig en gedwee te schikken naar de ongeschreven wetten van het peloton. Op je 22 mocht je, mits voldoende talent, profrenner worden. Op je 24s reed je een eerste grote ronde, om “kloek” te worden. Aanvallen, ontsnappen of meesprinten zonder toestemming werd stellig ontraden tot je daar het nodige respect voor had vergaard. Nederigheid en dankbaarheid kwamen voor de glorie.
De nieuwe generatie wielrenners, jonger dan ooit, heeft geen ontzag meer voor relieken en regels uit vervlogen tijden. Hun prefrontale cortex in volle ontwikkeling, hun benen vol laaiend vuur, hun buik luider dan hun hoofd, bestormen ze elk wegdek alsof het de hemel is.
De nieuwe ploegen spelen schaak en Russische roulette in plaats van vier op een rij. Renners trekken ten aanval in een geniaal, maar gevaarlijk scenario van gecontroleerde chaos.
De nieuwe fan is jong en opgetogen in plaats van bejaard en bedaard.
Ik ben jaloers op wie vandaag de mooiste sport van de wereld ontdekt, zonder de vieze nasmaak van een wrang verleden. Jaloers op de onbevangenheid waarmee ze mogen kijken, verrast worden en bewonderen, een plezier dat iedereen die al wat langer meegaat brutaal werd ontnomen. Ik kan ze niet wegdenken, de beelden van renners die in handboeien in een combi werden geduwd; de doorstreepte namen op de erelijsten van te veel Tours; de gezichten van de jongens die achteraf, nadat ze diep ontgoocheld in zichzelf hun fiets aan de haak hingen, begrepen dat ze al die tijd belazerd werden.
De erfenis van dit droeve tijdperk zijn niet enkel rigide dopingcontroles bij nacht en ontij, bloedpaspoorten, whereabouts en een verregaand verbod op reguliere medicijnen tegen allergieën, snotvallingen en infecties, maar ook een diepgeworteld en ongeneeslijk wantrouwen bij het publiek.
“Dit kan toch niet!”, “Is hij gek geworden?”, “Waanzin” en “Wat heb ik in vredesnaam net gezien?” verraden een borrelend bodempje twijfel onder de euforie. De twijfel vergezelt mij overal als een vervelende stalker, hoezeer ik ook mijn best doe om hem af te schudden. Hij staat anoniem aan de start en wacht mij op aan de finish, hij neemt stilzwijgend deel aan de nabeschouwingen en analyses.
Ik heb mij neergelegd bij zijn constante en vervelende aanwezigheid. Ik verdraag hem, maar één ding krijgt hij nooit: mijn liefde voor deze helse, heerlijke, onvergelijkbare sport.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten