Dag 10. Een elftal renners zijn al thuis. Een geschaafde rug, twee gebroken sleutelbenen en een resem positieve covid-testen. Andere gehavenden zitten nog op de fiets, keeping up appearances. Een lichte hersenschudding, een ontwrichte schouder, rugpijn of keelpijn zijn niet het soort kinderkwaaltjes waar een beetje coureur voor afstapt.
Het grootste ei in de koersbroek van de voorlopige lichting overlevers is geen schaafwondje of scheurtje her en der, maar de verplichte pcr-test op de eerste rustdag. Je zal maar te horen krijgen dat je helaas pindakaas naar huis moet terwijl je net lekker bezig was of er eindelijk wat doorkwam.
Maar tot bijltjesdag werd er gewoon gekoerst, alsof elke dag de laatste kon zijn. Thibaut Pinot viel bergop en kreeg een musette in z’n façade geramd in wat ongeveer statie 9 van zijn kruisweg moet zijn geweest. Nathan Van Hooydonck, 1,93 meter en 78 kilo PK, sleurde het gevolg 135 km vooruit zonder zuchten, en deed ons bijna het ontbreken van de tractor en de pantserwagen vergeten. Wout won met onredelijk gemak en dat vinden we intussen heel gewoon, zoals verwende rijkeluiskindjes met Sinterklaas zonder verpinken een iPhone13 uitpakken.
‘Onderhoudend’ was het debat dat na afloop losbarste en zich als volgt laat samenvatten: in Vlaanderen zijn velen van mening dat iedereen in zijn ploeg voor Wout moet rijden, ook de meervoudig rondewinnaar en de aspirant rondewinnaar. Er wordt nét niet gesuggereerd dat Primoz Wout z’n sokken wast en z’n truitje strijkt. Stel je voor: een renner wint twee etappes, wordt drie keer nipt tweede, draagt vijf dagen geel en rijdt in het groen in één Tourweek tijd, en dus moet hij naar een andere ploeg volgens sommige analisten. Want naast die iPhone13 willen de kindertjes ook een PS5.
Buiten de landsgrenzen vindt men het dan weer welletjes met de grote Woutshow, is men van mening dat de ploeg te veel inzet op groen en te weinig op de potentiële eindwinst om van Aert kalm en tevree te houden. Het is altijd wat. Een wonderlijk volkje, wielerfans en -analisten: ja-ren jeremiëren over saai, berekend en controlerend koersen, en van zodra ploegen en renners stoutmoedig op etappes jagen is het ook weer niet goed.
Ook hier bij ons is het toch vooral niet goed genoeg, want Wout had niet twee maar zes etappes kunnen winnen, en wie zegt dat hij de Tour niet kan winnen, en hoezo is Wout de oorlog in Syrië, Jemen en Oekraïne nog niet gaan beslechten, en als hij bij een andere ploeg zat had hij vast en passant ook de energiecrisis, de honger in de wereld en het klimaatprobleem opgelost, geblinddoekt en op 1 been.
Ik kan alleen maar hopen dat Wout al die nonsens en dat geneuzel niet leest of hoort, of er in ieder geval geen barstende migraine van krijgt zoals ik zelf.
Van zodra de live uitzending van start ging en Wout in de kopgroep bleek te zitten werd er gespeculeerd of hij niet ook deze bergetappe kon winnen. Ik greep naar de paracetamol en kreunde luidop.
“Ge kunt ook uw pollekes kussen en heel content zijn.”, sprak een bekend hedendaag stoïcijn op twee wielen uit Lille. Print het op een koersklak alstublieft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten