Ik ben oud genoeg om me de beelden te herinneren van twee vrouwen in het geel. De ene een wat norse Française met een licht verbeten mond. De andere een frivole Nederlandse met feilloos gelakte nagels en rozerode lipstick. Ik had geen idee hoe zij op dat podium waren beland, want hun calvarietocht door Frankrijk kregen wij niet te zien. Zij waren slechts een voetnoot in het sportnieuws van hun tijd.
Pas later, heel veel later, toen ik me begon af te vragen waarom ik niet meer wist over deze wonderlijke atletes, leerde ik dat ze samen 43 internationale medailles hadden verzameld, elk het werelduurrecord hadden verbroken en allebei verschillende keren (een versie van) de Tour de France hadden gewonnen. Ik leerde dat hun verhalen even boeiend en bewogen waren als de ronkende verhalen die ik kende uit het mannenpeloton. De biografieën van Jeannie Longo en Leontien Van Moorsel bevatten evenveel bloed, zweet, tranen, rivaliteit, glorie, tegenslag, dopingschandalen en eetstoornissen als die van hun mannelijke collega’s. Alleen wisten we het niet omdat niemand het ons toonde of vertelde.
Vandaag begonnen 144 vrouwen onder luid gejuich en voor het oog van talloze camera’s aan hun Tour de France. Een van hen, misschien wel de beste wielrenster ooit, heeft daar tien jaar koppig en moedig voor geijverd.
Hoe vaak zou Marianne Vos gedroomd hebben van deze Grand Départ? Hoe vaak zou ze vandaag gedacht hebben dat ze droomde?
In de glinsterende ogen van Marianne lag een hele geschiedenis te lezen, van blijven proberen en altijd maar doorgaan tot het lukt; van zo graag willen dat je niet opgeeft tot gebeurt wat gebeuren moet.
Onder de bekendste triomfboog ter wereld sprintte topfavoriete Lorena Wiebes naar geel en groen, een halve wiellengte voor Marianne Vos, haar achterwiel wild schuivend over de Champs Elysées, barstend van het zelfvertrouwen dat haar generatie past. Lorena Wiebes was tien toe Marianne Vos de laatste Ronde van Frankrijk voor vrouwen reed. Een finishfoto waar verleden, heden en toekomst elkaar innig omarmen.
Een half uurtje fietsen van de finish ligt de Place de la Nation, waar een Marianne symbool staat voor de triomf van de republiek, de vrijheid en de rede. Toeval is soms te mooi om te negeren.
Ik denk, nee, hoop dat Marianne Vos gaat knallen. Omdat ze het verdient. Omdat Lorena, Lotte, Julie, Emma, Elisa en alle anderen deze Tour de France mede aan haar te danken hebben. Omdat ze nog altijd koerst zoals ze 17 jaar geleden al deed: onverschrokken en vol ambitie. Geen trui is geel genoeg, geen triomfboog hoog genoeg voor deze vrouw, met een palmarès als een Romeinse mozaïek en een leeuwinnenhart vol eeuwig brandend vuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten