Ervaring

 In Meaux, 41 kilometer oostwaarts van de lichtstad, werd in 1229 het verdrag van Meaux ondertekend, een akkoord tussen kroon en kerk dat een einde maakte aan de kruistocht tegen de Katharen. Deze populaire religieuze beweging week nogal af van de de katholieke leer. De Katharen geloofden in twee goddelijke principes: het Goede (God) en het Kwade (het vleselijke), beide voor eeuwig en altijd met elkaar in strijd. De menselijke ziel kon volgens hen enkel bevrijd worden door een streng regime van spaartaanse soberheid, vasten en seksuele onthouding. Het leven van een ronderenner quoi. 

Vanuit startplaats Meaux ging het zuidwaarts en vrij vlak richting het middeleeuwse Provins, over kaarsrechte wegen zonder veel beschutting: omstandigheden die deden dromen van waaiers en een winderige finale. Soms denken we beter na voor we iets wensen, zo zou later blijken.

Ook in deze Tour de France voor vrouwen zijn de sprintkansen in de minderheid. Je grijpt ze maar beter bij het nekvel met je hoektanden. De snelste vrouwen lieten zich dan ook niet zomaar verrassen door de wind en allerlei gewiekste manoeuvres. Wiebes, Vos, Kopecky en Balsamo reden met haviksogen voorin. Maar de wind sloeg het peloton vol in de flank en maakte iedereen bloednerveus. Ellen Van Dijk, een vrouw uit één stuk met een turbomotor, scheurde de meute aan stukken. Prélude voor drama. Mijn hemel, wat werd er veel en hard gevallen. Aan de linkerkant van het televisiebeeld vloog een renster meters ver de gracht in.Marta Cavalli, een van de grootste uitdagers van topfavoriete Van Vleuten, werd als een flèche humaine door de lucht gekatapulteerd en kwam hard op haar rug terecht. Ik begrijp niet hoe Marta überhaupt weer op haar fiets geraakte, maar haar gepijnigde gezicht sprak boekdelen. Dit kwam niet goed. Exit Cavalli. Julie De Wilde, piepjonge vaderlandse belofte en dark horse in mijn virtuele ploeg, lag een minuut lang onbeweeglijk op het asfalt. In april brak De Wilde haar halswervel op de kasseien van Parijs-Roubaix. Ik kneep mijn ogen dicht en verwenste de wind en de zenuwen. Niet elk spektakel is fijn om naar te kijken.

“Die vrouwen hebben precies nog nooit op een fiets gezeten”, tweette Rudy474532 uit Waregem. Rudy had niet zo gek veel notie van het belang van ervaring. De tonnen ervaring van een Marianne Vos versus het gebrek aan ervaring bij een deel van het vrouwenpeloton. Niet omdat ze niet kunnen fietsen, wel bij gebrek aan aan professionele omkadering en begeleiding. Want daar is vooralsnog geen geld voor. Ellen Van Dijk, de vrouw die de debatten opende, tweevoudig wereldkampioen tijdrijden en werelduurrecordhoudster, moest de eerste jaren van haar loopbaan rondkomen met een onkostenvergoeding van 150 euro per maand. Om te overleven combineerde ze allerlei flexijobs in tankstations en als maaltijdkoerier met haar leven als atlete én studente. Ook vandaag heeft een derde van de continentale wielrensters geen salaris. Ze koersen gratis en voor niks. En als ze vallen staan ze weer op en gaan ze door. Doe het hen maar na, Rudy. En blijf vooral kijken, dan komt het geld vanzelf.