Drie jaar geleden knalde Chris Froome aan 60 km/u tegen een muur tijdens een verkenningsrit voor de tijdrit in de Dauphiné, een gruwelcrash waarbij de viervoudig tourwinnaar z’n elleboog, z’n dijbeen, een resem ribben, z’n nek en z’n wielercarrière brak. Twee jaar revalideren en een even deprimerend aantal operaties als middelmatige uitslagen later gelooft Froome nog altijd in een mirakel.
Er is geen duidelijk aanwijsbaar moment waarop geloof overgaat in onredelijkheid. Misschien zijn het de mensen en de dingen die veranderen, terwijl het geloof onwankelbaar overeind blijft.
Het is onmogelijk geworden om naar Chris Froome te kijken zonder te denken aan die muur en hoe die onverwacht en ongewenst tussen hem en zijn grote dromen ging staan.
Wat topsporters onderscheidt van stervelingen zijn niet zozeer hun wonderlijke fysieke mogelijkheden, maar hun onwrikbare geloof dat alles kan, of meer bepaald dat zij alles kunnen, ook wanneer alle parameters en signalen in de andere richting wijzen. Wie van z’n geloof valt, valt van z’n fiets.
In het spoor van een onbesuisde Tom Pidcock daalde Froome richting kopgroep, om daar zijn geloof te belijden. Dat lukte aardig. Zelf wilden wij er immers ook graag in geloven. Zonder geloof vaart niemand wel. Chris Froome voer voorspoediger dan wij in lange tijd hadden gezien. Zijn laatste doortocht op Alpe d’Huez leek nochtans meer op een kruistocht dan op een hemelvaart. Tijdens de Tour van 2018 werd hij er uitgejouwd door verbolgen Franse koersfans. Eentje bleek zo misnoegd dat hij Froome een nijdige tik verkocht.
Vier jaar later viel er enkel een luid “Allez, allez Froome!” te horen. Wij mensen zijn immers dol op comeback-verhalen en verrijzenissen. Ze voeden ons geloof dat tegenslag niet meer hoeft te zijn dan een steentje op de weg, een miniem obstakel dat je wegtikt met je voorband.
Terwijl Chris Froome vriend en vijand verbaasde in de voorste gelederen reed het gevleugelde team van de leider een ploegentijdrit in de achtervolging. Achter de derny van de groene man die alles kan werd een verschroeiend tempo gereden. Winnen sterkt. Samen winnen sterkt dubbel. Wie een ontsnapping had gepland frommelde z’n hoop op als een gebruikte zakdoek. De enige die durfde was de murw gemepte favoriet. Ook hij raakte niet door de gele muur heen.
Vooraan vloog een kleine mountainbiker met een grootse toekomst als een scooter van zijn reisgezellen weg. Het parcours lag niet bezaaid lag met steentjes, maar met dolgedraaide dronken mensen en rookbommen. Tourdebutant Tom Pidcock deed de droom van Froome meesterlijk verdampen. Het geloof in zijn eigen droom staat massief overeind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten