Magnus Cort Nielsen viel mij voor het eerst op tijdens de Vuelta van 2016, waar de nog onbesnorde knaap in de slotweek van zijn eerste grote ronde meteen twee ritten kaapte. Dat zijn beloftenploeg Cult Energy heette kan geen toeval zijn. Alles aan Magnus is namelijk cult, van zijn eigenzinnige hotelrecensies over zijn excentrieke hobby: hoge bergen beklimmen, tot zijn borstelige blonde snor. Bovendien rijdt Magnus voor EF, de bubblegumroze vrijbuitersploeg die een erezaak maakt van opvallende outfits met bedenkelijke kermisprints en schreeuwerige crocs als vrijetijdsschoeisel.
Magnus had besloten om van zijn Tourdoortocht in eigen land een onvergetelijk feest te maken, eentje waarop hij het hele Deense koninkrijk had uitgenodigd, en met rode confetti op een wit shirt als ultieme feestoutfit.
Oh ja, de eerste Touretappe voor de wonderlijk herrezen Fabio Jakobsen was prachtig, net als die eerste beladen en louterende zege voor de getergde Dylan Groenewegen. En ja, dat geel en dat groen staat Wout als geen ander, ook al noemen we dat soort buit tegenwoordig blasé een soort troostprijs. Maar niet zij, noch de beruchte Grote Beltbrug, de zeestraat tussen de eilanden Fyn en Sjælland, noch de dwaze sprintfratsen van een hopeloos hufterige Peto Sagan, noch de schijnbaar onvermijdelijke valpartijen van een eerste Tourweek stalen de show. De enige echte homemade held waren een vlasblonde Deen met een pornosnor op kindercrocs in een bollentrui, en zijn gewillige publiek.
De Denen hadden een erehaag van een paar honderd kilometer gevormd waar manische Magnus wuivend en breed grijnzend langs fietste in de tijd van zijn leven, als een rockster die zijn publiek bespeelt als een perfect gestemde gitaar. Sportief gezien was het misschien allemaal weinig indrukwekkend, maar ach, wat een zegen voor het weke wielerhart. De missie van Magnus en de liefde van de Denen, na de Vlamingen de meest toegewijde Tourkijkers, werden vleesgeworden levens- en fietsvreugde en daarom alleen al bleef ik er naar kijken.
Magnus maakte goed wat de wind ons onthield aan waaiergevaar; zonder veel spankracht, maar met het plezier van iemand die z’n stoutste kinderdroom beleeft: een kleine jongen op z’n eerste fiets die de Tour de France naspeelt op een zinderende zomeravond, sprintend tegen zichzelf en een denkbeeldige tegenstander tot zijn mama roept dat het eten klaar is.
Het exploot van Cort herinnerde ons aan de essentie van het wielrennen in tijden van voedselapps, windtunnels en wattagemeters. Al mijn strenge skepsis over Grand Départs in andere landen en idioot verre en compleet onecologische transfers van een compleet peloton en hun entourage smolt als sneeuw voor de zon na drie dagen Deens Tourfestijn. Daar sta je dan, met je principes. Stomme Denen. Stomme Magnus. Stomme crocs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten