Tussen Reims en Epernay vielen hellingen en heuvels te bestormen. Het noorden van de Champagnestreek heeft alles wat van Frankrijk het ideale vakantieland maakt: fotogenieke en gracieuze steden, lome dorpjes en panorama’s vol glooiende wijngaarden, maar wie er doorheen fietst smeert best de kuiten. Côte de Vertus, Côte du Mesnil-sur-Oger, Côte de Mutigny, Mont Bernon: welluidende namen vol steil venijn.
Een dag van aanvallen, schuiven, vallen, opstaan, jagen, kotsen, doorjassen zonder omkijken, terugknokken met een goudgeel truitje rond je stevige schouders waar je nog geen afscheid van wil nemen.
Veteraan Ashley Moolman die haar kopvrouw kwijtraakte in een linke bocht en dan maar zelf doortrok, want wat moet je anders als je daar nu eenmaal zit en nergens heen kan?
Kasia Niewiadoma, altijd goed, maar zelden eerst, die opnieuw naast de flosj greep.
Annemiek Van Vleuten die op bizarre wijze loste op een klimmetje dat een pukkel heet in het universum van Annemiek, wat eerst verklaard werd door een haperende derailleur en vervolgens door een opspelende maag. Anemiek had al dagen amper kunnen eten. Zonder brandstof kan een mens niet stoken.
Marianne Vos die even wegzakte, maar Vossig terugkwam en haar leiderstrui redde.
Cecilie Uttrup-Ludwig, de vrouw die van het finish-interview een populair genre maakte en na een absolute klotestart en het dramatische verlies van haar kopvrouw als een speer voorbij Marianne schoot. Na het interview vol vloeken en verwensingen was er het interview vol tranen en overstromend geluk. Die Denen toch. Je geeft ze een Grand Départ en ze pakken alles mee.
Elisa Longo-Borghini die intussen, zonder commotie, ongestoord en sluipenderwijs haar ding doet en dus best in de gaten wordt gehouden.
Julie De Wilde uit Laarne, die zonder het te beseffen de jongerentrui greep, zelf compleet niet onder de indruk van haar piepjonge benen terwijl ze het droogste interview van de dag afleverde. Nooit ronkend of luid, de kalmte zelf, de stalen zenuwen van een pilote met 20 jaar anciënniteit.
In december 2019 mocht ik de zeventienjarige Julie interviewen, drie maanden nadat ze zilver won op het WK voor junioren, waar ze teleurgesteld op haar stuur meppend over de meet kwam. Ook toen was ze niet onder de indruk en vond ze dat het allemaal nog beter had gekund. Die avond, tegenover een overstoorbare schoolgaande tiener met een plan, voorspelde ik in stilte een glorieuze toekomst voor Julie De Wilde en haar benen.
Wie dacht dat deze Tour de France voor vrouwen voltrokken was nog voor de start schudt best even de zetelkussens op voor wat nog komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten