Bekijk het maar

 

Niets maakt wielrenners zo bloednerveus als de wind, de geniepigste spelbreker en hartenkliever die er bestaat.

Dat waait maar zoals het wilt, dat trekt en scheurt een peloton aan flarden, en voor je het weet hang je ergens achteraan waar je niet wilde zijn en begin er dan maar aan. Wind is chaos. Wind is een kerstcadeau in februari. Wind is de vervelende variabele in de toverformule van de koers, en daarom houden wij van wind.

 

Ach, arme sprinters, die ergens onder de restanten van hun Tourhoop nog wat kruimels hadden gevonden om een dagje op te teren en te kauwen. Weg waaide de winstkans, als een verschrompeld beukenblaadje in november. Arme vroege vluchters, die nooit de lonkende horizon bereikten. Arme Quinn Simmons, broekje met ballen, alweer strijdend ten onder.

Wie zich nergens wat van aantrok was Tadej Pogaçar die pech kreeg, wat overbleef van z’n ploeg eigenhandig terugbracht en daarna z’n dagelijkse aanval plaatste alsof er quota te behalen vielen. Hebben wij ooit al iemand op onderhoudender wijze de Tour zien verliezen?

 

Ploegen die hoofdzakelijk heelhuids de finish wilden bereiken en ploegen die absoluut, koste wat kost, nog een etappe wilden binnenrijven reden elkaar zenuwachtig voor de voeten, jagend op een groepje dappere maar ten dode opgeschreven krijgers. 

En maar wringen, en maar wriemelen, en maar porren. En de zenuwen maar gieren en de benen maar ronddraaien. En ik durfde niet kijken want ze moesten maar eens vallen. En iedereen maar lonken naar dat groene monster dat zich pontificaal vol in de wind had geposteerd, wat normaliter betekent dat hij niet van plan is om te sprinten, maar normaliter bestaat niet meer, en zeker niet wat het monster betreft, dus niemand vertrouwde de zaak. En terwijl de kandidaten van de dag met één argwanend oog naar het monster keken, zet hij z’n kopman veilig af in de safe zone om dan doodgemoedereerd opzij te gaan en uit te klokken, klaar met werken, shift volbracht.

 

Wat werkelijk niemand had verwacht was dat de zege in de schoot zou vallen van zijn ploegmaat, die negentien dagen lang gebeuld had en nooit de vraag krijgt of hij de Tour kan winnen. “Vandaag is voor jou.”, had Wout Christophe Laporte ingeprent. En dan geloof je dat.

Zo kregen de Fransen alsnog hun vurig gewenste etappezege, zij het niet met één van de gedoodverfde namen.

Zo kreeg en greep Christophe Laporte wat hij in liters zweet had verdiend.

Zo gaf Wout het allerbeste antwoord op het gezeur en gezanik over wat hij allemaal zou moeten en kunnen winnen: gewoon niet meedoen voor de knikkers. “Bekijk het maar, jongens. Ik ben moe.”