Het wielerpeloton is een prima labo om het spanningsveld tussen zelfzucht en altruïsme te onderzoeken. Winnen doe je samen, maar er kan er maar één met de bloemen naar huis.
Sinds Wout bij superteam Jumbo-Visma zit en daar elk jaar een nog betere en completere versie van zichzelf wordt blijft het spanningsveld groeien.
Dat hij, een van de beste renners ter wereld, zich afbeult voor z’n team is voor velen een aberratie. Dat hij, die alles kan, zich niet elke dag in het gelid schikt om de Tour te winnen is voor anderen dan weer een schande. De eerste groep heeft heimwee naar de tijd van de patrons, die enkel en alleen hun eigen erelijst dienden en zichzelf nog liever in een ravijn stortten dan een druppel zweet te vergieten voor een ploegmaat. De tweede groep, de rekenanalisten, schat niets hoger in dan de Tour, de Tour, en verder niets.
Beide vergeten dat renners mensen zijn, die anderen nodig hebben. Een goede relatie brengt het beste naar boven in twee partners. Het gaat niet alleen over met wie je samen wil zijn, maar ook over wie je zelf kan zijn binnen die relatie. Welk deel van jezelf wil je exploreren, ontwikkelen en de ruimte geven zonder dat het ten koste gaat van de ander? Hoe zorg je dat iedereen erbij wint? Een weegschaal waarop het constant balanceren is.
Wie rondrijdt alsof hij drie renners incarneert in één pezig lijf bevindt zich permanent onder een vergrootglas. Elke trap, elke ademstoot wordt geanalyseerd en ontleed als betrof het een fysisch vraagstuk binnen een groter, metafysisch kader. Bovendien wil niemand nog met Wout op pad, bang om de pedalen te verliezen in die onnavolgbare tred, achter dat granieten lijf.
Na 40 km vruchteloze kilometers liet Wout zich uitzakken uit het hopeloze minikopgroepje waar hij was in gesukkeld en zette mee de achtervolging in.
Plots had ik tijd om na te denken, over Wout en de schoonheid van de baatzuchtige onbaatzuchtigheid. Hoeveel liever zie ik een coureur onvermoeibaar aan kop rijden voor een ander omdat het kan, dan dat ik hem steevast in een rijdende zetel naar de meet zie brengen? Hoeveel mooier is de zege wanneer ze gedeeld wordt? Hoeveel meer krijgt een mens van het leven en de mensen als hij op hij tijd en stond veel geeft? Filosofische beschouwingen waaruit ik abrupt werd opgeschrikt door een resem malheuren die elk geloof in karma deed wankelen. Tuimelpertes, gebroken sleutelbenen, oververhitte en zwalpende renners alom, puinruimen en alsnog een uitgedunde sprint. Jasper Philipsen won eindelijk die vervloekte eerste etappe in de Tour. Wout werd nog maar eens tweede, na een dag om snel te vergeten voor zijn getergde team. De strijd is nog lang niet voorbij, de loopgraven raken dun bevolkt en de troepen zijn moe.
“Ga daarmee naar den oorlog”, luidt een oeroud Vlaams gezegde. Als het oorlog wordt wil ik met Wout in de schuilkelder. Zelfs als niet alles goed komt zal ik oprecht geloven dat alles goed komt, eender hoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten