Gravellen is hip. Hoe dat zo gekomen is weet niemand precies, maar iedereen met een beetje fietsaspiraties wil tegenwoordig een gravelbike, en organisatoren van wielerwedstrijden kammen landkaarten uit op zoek naar onverharde paden en stroken waar voorts geen weldenkend mens zich met een fiets wil bevinden.
Die gravelhype wordt niet per se door iedereen geapprecieerd. Dat ziet er allemaal geestig uit van op de sofa, met een hapje en een drankje binnen handbereik, maar lek rijden of wegschuiven op vuistdikke stenen is in de praktijk gewoon ellendig.
Hoe creatiever de parcoursbedenkers, hoe sceptischer de renners, de analisten en de commentatoren over alle slim bedachte ongein.
Geitenpaden, landingsbanen, kasseiwegels, grindstroken … noem iets wat min of meer berijdbaar is en we hebben er ooit een peloton overheen zien rammen.
Ik begrijp dat organisatoren van animo en verrassing houden. Ik ben zelf ook wel gesteld op enig vermaak. Maar ik hoef niet per se wielrenners door brandende hoepels of over een ravijn te zien springen om me te amuseren. Om maar te zeggen: misschien mag het allemaal wat minder spectaculair. Zo boeiend is een fietswissel nu ook weer niet.
“Ha ja, maar dat hoort erbij” zeggen mensen die zelf nooit van hun leven hebben deelgenomen aan een etappewedstrijd waar nogal veel van afhangt. Het is geduldig wachten op de retour van het Tourprotocol uit 1914, dat stelde dat defect materiaal onderweg mocht worden vervangen op voorwaarde dat het originele stuk bij aankomst werd getoond om te bewijzen dat de vervanging in kwestie noodzakelijk was. Renners met een wielbreuk moesten onderweg een nieuw wiel gaan kopen of schooien of zelf hun wiel repareren, om vervolgens met het brakke onderdeel op hun rug verder te fietsen. Spektakel gegarandeerd.
Etappe 4 van deze Tour werd beslist door lekke banden, mechanische euvels, schuiverijen, valpartijen en als toemaatje een idiote aanrijding waarbij de ploegwagen van UAE z’n eigen kopvrouw Mavi García vakkundig uitschakelde. Het was om je fietshelm van op te eten. Pittoreske streek hoor, maar wie had in vredesnaam bedacht dat dit de beste route was? “Leuk voor de foto’s, maar niet voor een etappewedstrijd”, zou Annemiek Van Vleuten na afloop zeggen.
Wie zich nergens wat van aantrok was Marlen Reusser, een bikkel van een werkpaard, die vandaag gespaard bleef van randschade en ongehinderd solo voor het rijdende slagveld uitreed. Reusser is naast professioneel wielrenster ook niet praktiserend chirurg, violiste en politiek actief in de groene partij in Bern. Een vrouw waarvan je weet dat ze een en ander kan hebben. 25 kilometer reed Marlen alleen en gezwind voor alles en iedereen uit, een eitje voor een tijdrijdster. Gravellen is hip. Maar Marlen was beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten