De Camino del Norte naar Santiago de Compostela leidt de dappere pelgrim vanuit Irun langs de Jaizkibel, een bergje van niks voor de fitte en ervaren klimmer.
Bedevaarten hadden ooit per definitie religieuze beweegredenen: boetedoening voor gepleegde zonden, een belofte aan God of de uitvoering van een opgelegde straf. Hoe men moest reizen stond nergens geschreven. Te voet was de meest voor de hand liggende en goedkoopste optie, maar wie geld had ondernam de tocht te paard. Wie ergens vurig in gelooft doet de gekste dingen.
Toen de moderne mens de fiets uitvond en bedacht dat je er ook mee kon racen schreeuwden de afgevaardigden van de kerk moord en brand. Sport stelde immers het lichaam centraal en gaf vrij spel aan fysieke verlangens en energie. Bovenal hield sport het volk uit de kerk. Tot Pius X aan het begin van de 20steeeuw in de sport een gedroomde kans zag om de harten van de mensen te winnen en deugdzaamheid te promoten. Sport, zeker een lastige duursport als wielrennen, bracht de jeugd zelfbeheersing, eerlijkheid, trouw en moed bij, bedacht de paus. Koers was een prima instrument om de driften te beteugelen.
Van dat soort zelfbeheersing viel weinig te merken tussen Vitoria en San Sebastian, waar de zenuwen als dondervliegjes door het peloton dwaalden. Aan 60 per uur stormden ze naar de voet van de Jaizkibel, alsof daar de heilige graal te grijpen lag. Mijn oprechte medelijden met de kloeke sprinters die al snel piepend en krakend achterbleven maakte snel plaats voor het soort opwinding dat bij een opwaartse finale hoort, en voor spijt over het aangekondigde lot van Neilson Powless, een coureur naar mijn hart, opgetrokken uit branie en pezen.
Neilson werd na een pelgrimstocht van ruim honderd kilometer in de aanval onbarmhartig achtergelaten. Je wist al lang dat het zou gebeuren, maar ergens diep vanbinnen sluimerde de hoop dat het deze keer anders zou lopen, dat de scenarist voor een onvoorspelbaar slot had gekozen.
Maar er was geen tijd voor dergelijke bespiegelingen, want het regende driftige demarrages links en rechts en overal, en toen was er die ene demarrage teveel. Victor Lafay, zeker geen kloefkapper, gokte wild en won de pot. Het ergste was niet dat Wout niet won. Het ergste was het gezeur en het gekibbel dat er onvermijdelijk op volgde en dat jaarlijks met hernieuwd élan terugkomt. Over wiens schuld het was en wie wat had moeten doen om dit stuitende onrecht te voorkomen. Over het heikele spanningsveld tussen collectief en individu dat van de koers zo’n unieke sport maakt, maar waar we vaak de pest aan hebben. Pius X vergiste zich schromelijk. Koers beteugelt niet, maar prikkelt, port en verhit al wie er naar kijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten