Het wielrennen kent velerlei mysteries, die we niet allemaal wensen op te helderen. Wanneer alles helder wordt als een alpenbeekje valt er niets meer te dromen of te fantaseren. Een van de mysteries waarover ik me al decennia het hoofd breek betreft de diepere gronden van het denken en handelen van de UCI, een orgaan waar niemand omheen kan fietsen, maar dat bij momenten meer irriteert dan kwakkelzomers of hittegolven.
Wie al een half mensenleven naar de koers kijkt heeft de zotste dingen gezien en zich ontelbare keren afgevraagd hoe deze of gene actie in vredesnaam mogelijk was en waar de jury was om een of andere gevaarlijke of verboden frats te bestraffen. Elleboogporren en kopstoten; zwiepende sprinters, handgemeentjes na de meet; op hol geslagen en halfblinde ploegleiders achter het stuur, renners aan de klink en bidons met contactlijm. Dingen die passeerden omdat de koers de koers was. Sinds de aanzwellende roep om veiliger en fairdere koers durven juryleden al eens een sanctie opleggen.
Deze Tour de France Femmes lijkt zich te ontrollen als een soort gevorderdenkamp voor juryleden. In 24 uur tijd werden meer zware sancties uitgedeeld dan in 5 jaar mannentour. Ik heb niets tegen strenge sancties. Ik heb wel iets tegen inconsequentie; tegen nu eens zus en dan weer zo, alsof je je kind de ene dag een pond zure beertjes geeft om de volgende dag te preken over het belang van tandzorg; tegen dingen die enkel niet mogen wanneer iemand ze filmt.
Op dag zes werden er twee ploegleiders onverbiddellijk huiswaarts gestuurd, vast beduusd over zoveel accute ernst en daadkracht, na decennia in de coulante mannenkoers. Ik ben nu al benieuwd welke ploegleider er in de nakende Vuelta voor mannen naar huis moet, want dat er drie weken lang niet gestayerd, geblunderd of geplakt zal worden is een sprookje.
Ach, in onzekere tijden verlangt een mens naar duidelijkheid, naar een soort van orde en overzicht, naar een teken van structuur, dingen die men beter elders zoekt dan in de koers.
Waar niemand naar verlangde was een idioot geaccidenteerde finale met een S-bocht en een setje tramsporen in de laatste kilometer, een parcoursgeinigheidje dat door de UCI werd goedgekeurd.
Waar ik al helemaal niet naar verlangde was de zoveelste gemiste kans en gefrustreerde stuurmep van een getergd Lotte Kopecky, opnieuw de pineut van schijnbaar contrasterende belangen en misrekening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten