TdF2023: Nekvel

Dingen die ik heb onthouden van twee doldrieste Tourweken:

De haast aanstootgevende spielerei en relaxte joligheid van Tadej Pogacar die de indruk moet wekken dat hij op tentenkamp is met de jeugdbeweging in plaats als topfavoriet deel te nemen aan de lastigste wielerwedstrijd van het jaar;

José die revanche neemt voor jarenlange onderbreking en tegenspraak door Michel door Renaat te onderbreken en tegen te spreken;

Hoe belachelijk lang het duurt voor we een tijdrit krijgen;

De belachelijk bitsige strijd om de vroege vlucht, die elke dag langer en brutaler lijkt te worden;

De hoeveelheid betweterige kritiek op een van de twee succesvolste teams, waaruit een mens die niet beter weet zou kunnen afleiden dat het team in kwestie succesvol is ondanks hun onkunde en deze status enkel te danken heeft aan het toeval en bovengemiddeld veel geluk;

Dat hoge bomen nog altijd veel wind vangen en dat de beste stuurlui in hun joggingbroek op de sofa hangen;

De deerniswekkende lijdensweg van sommige sprinters in de meest stijgende Tour in decennia;

De bodemloosheid van het eikenhouten vat vol gerijpte wielerhistorie, -mythen en -sagen, dat zich elk jaar automatisch bijvult;

Dat daalangst erger is dan faalangst als je in de bergen fietst;

Dat het wellicht een goed idee is om even in te checken bij je achterop bengelende sprinter om te weten of die nog genoeg moraal heeft voor je zijn kloeke ploeggenoot opoffert om hem op sleeptouw te nemen;

Dat willen en kunnen soms niet volstaan om te doen;

Hoeveel wild vendelzwaaiende, dronken of mediageile supporters nog steeds geen flauw idee hebben waar ze mee bezig zijn langs de kant van de weg;

Dat Maxim Van Gils “pipi doen” zegt ipv “plassen”, wat hem nog leuker maakt dan ik hem al vond, maar volstrekt niets zegt over wat hij allemaal kan bergop (echt veel);

Dat deze Tour tot aan het gaatje bevochten zal worden en goed op weg is om die van 1989 te evenaren wat spanning betreft;

Dat Michal Kwiatkowski allicht honderd en een dozijn koersen had kunnen winnen in zijn leven als hij andere en zelfzuchtiger keuzes had gemaakt, maar dat coureurs met het einde van hun carrière in zicht soms gewoon foert zeggen en zichzelf heruitvinden en dat dat misschien nog mooier is dan honderd en een dozijn koersen winnen, omdat wat komt wanneer je het niet meer verwacht je onverbiddellijk bij je nekvel grijpt.