Soms, op dagen als etappe 12 van deze Tour, denk ik zonder enig heimwee terug aan veel vroegere tijden, toen een zorgvuldig geplande aanval op 20 km van de meet of een ongelukkige lekke band ons wakker schudde uit de lome lethargie die onlosmakelijk verbonden was met de Tour. Ach, waar ben je gebleven, vredige, verdovende voorspelbaarheid? En hoe vurig hoop ik je nooit meer terug te zien.
Dag 12 en dreigend gebergte in het verschiet, maar niets deed vermoeden dat de renners in een halfwegdipje zaten of hun benen wilden sparen voor het opwaartse geweld dat hen te wachten stond.
90 van de 170 af te leggen hobbelige kilometers richting Belleville-en-Beaujolais staarden wij gebiologeerd en ontredderd naar wilde, gulzige en bij wijlen krankzinnige acties tot niemand nog wist wie waar reed en of er überhaupt nog een soort van peloton bestond. Wie dacht iets van koers te kennen tuurde vertwijfeld in de spiegel.
Het team van de gele truidrager, de afgelopen week al eens omschreven als “saai en behoudend”, gooide alle pionnen in een strijd waarvan we de inzet enkel konden raden.
Wat een slimme Fabio Jakobsen, die had geanticipeerd op de waanzin die hem die nacht in een koortsdroom was geopenbaard en wijselijk niet meer van start ging. In gedachten zag ik Fabio in de auto huiswaarts op z’n smartphone naar de etappe kijken en opgelucht ademhalen, zichzelf feliciterend om zijn voorzienigheid.
Mathieu van der Poel had zichzelf daags voordien even gespaard met een vervelende snotvalling. Zelf heb ik doorgaans toch een weekje nodig om verkoudheidssymptomen te overwinnen, maar de valling van Mathieu was er eentje waar elke wielertoerist om zou smeken en zelfs gul voor zou betalen.
Helaas voor Mathieu werd hij achternagezeten door drieste jagers met echte klimmersbenen. Daaronder een bezeten Bask die z’n gemiste openingsweekend wilde goedmaken en het Franse collectief Cofidis een tweede zege en natte tranen zou bezorgen na 15 jaar strenge droogte.
“Waarom?” vroeg José een keer of 7 tussen 13u30 en 17u25, verkeerdelijk veronderstellend dat alles een reden heeft; dat mensen, zelfs coureurs rationele wezens zijn, die beslissen, kiezen, handelen en racen met hun verstand, alsof je het leven en het lot kan verschalken met gortdroge ratio.
Elke dag dank ik de wielergoden en het universum om de coureurs van tegenwoordig, om hun vrij dwalende driften en instincten, om hun verbijsterende gebrek aan redelijkheid. Laat de bergen komen. Leve de baldadigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten