Stoppen op je hoogtepunt is weinig wielrenners gegeven. Stoppen met koersen is immers lastig. Je hebt nooit iets anders gedaan, je kent niets anders, je kan niets anders, je ziet geen leven voor je zonder koers.
Dus doe je verder zolang het kan, zolang je lichaam luistert, zolang er hoop is op een zege.
De meesten hangen hun fiets aan de wilgen tussen hun 35ste en hun 40ste.
Op 8 oktober wordt Annemiek Van Vleuten 41 jaar. Twee keer wereldkampioen tijdrijden, twee keer wereldkampioen op de weg. Olympisch kampioen tijdrijden. Viervoudig winnaar van de Giro d’Italia, drievoudig winnaar van de Vuelta Feminina en winnaar van de eerste editie van de Tour de France Femmes. Een Palmarès dat niet op een fietsplaatje past.
Ach taaie Annemiek, met haar harkerige stijl en haar krankzinnige trainingsprogramma, zo eentje waar veel mannen niet eens aan beginnen.
Annemiek reed vandaag de laatste bergrit van haar leven, eentje met een ronkende naam bovendien. Geen berg werd zo vaak beklommen door een peloton Tourrenners dan de Tourmalet. Of ze ernaar uitkeek, vroeg een jolige journalist voor de start. “Nee” was het logische antwoord, gezien de wreedheid van de col in kwestie. Niemand kijkt uit naar lijden. Je doet het gewoon, omdat je het kan.
De afscheidsbergrit van Van Vleuten moest de ontknopingsrit worden van deze Tour. Het Grote Duel tussen de twee rondekoninginnen zat er aan te komen. Annemiek zweette als een paard. Demi, neus in de lucht, in haar wiel. Geen blik gunden ze elkaar. Annemiek die het op haar heupen kreeg van Demi’s weigerachtigheid en in de remmen ging. Demi die haar niet aankeek. Ijsgekoeld werd de tweestrijd geserveerd.
Het was geleden van de Tour Féminin van 1989 dat ik twee vrouwen zag surplacen op een berg omdat ze elkaar het licht van de zon niet gunden. Dat deze twee over een paar weken samen in één ploeg naar de wereldtitel dingen deed mij medelijden krijgen met de Nederlandse bondscoach.
Achter de tenoren reed een select groepje klimmers met daarin Lotte Kopecky, de vrouw die niet zo gek lang geleden een sprinter werd genoemd en helemaal geen klimmer heet. Voor hen uit reed Katarzyna Nieuwiadoma, Kasia voor de vrienden, derde hond in het spel met het been. Dingen die deden dromen van onvermoede stunts.
Een vijftal km voor de meet deelde Vollering de langverwachte genadeslag uit en maakte ze brutaal een einde aan de dromen en aan de heerschappij van Annemiek Van Vleuten, een van de taaiste wielrenners ooit.
Als zesde over de meet in de mist: Lotte Kopecky, in het geel, stuntvrouw van de dag, voer voor wilde dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten