TdF2023: Natte dweil

Mijn vroegste herinnering aan Pau en de Marie Blanque is een verpletterende aanval van een 25-jarige reus uit Navarra die z’n statige Romeinse neus aan het venster van de Tour stak. De reus zou later vijf keer de Tour winnen, maar desondanks tot in de eeuwigheid een saaie coureur genoemd worden, een lot dat nog een paar andere Tourwinnaars te beurt viel en dat ik altijd onrechtvaardig heb gevonden. 

Om de gele trui te veroveren volstaat het om de beste en de slimste en de fitste te zijn. Om de harten van de mensen te veroveren moet je ook aanvallend, instinctief, onderhoudend en liefst ook nog geestig en gevat zijn, alsof je niet aan topsport maar aan showbizz doet.

Ik herinner me nochtans redelijk wat aanvallende en dominante tourwinnaars die achteraf minder attractief en sympathiek bleken dan wij graag wilden geloven. Charisma is soms weinig meer dan een laagje hoogglanslak.

In die zin doet de koers niet onder voor het echte leven, waar wij even gewillig vallen voor de verblindende charme van zelfvertrouwen en bravoure, zelfs nadat we erdoor werden bedrogen.

 

Bergen laten zich niet intimideren door sprankelende en extraverte persoonlijkheden. Winnen is winnen, denkt de berg, terwijl hij z’n stramme flanken stretcht en wacht op wie als eerste bovenkomt.

Soms heb ik heimwee naar lang geleden, toen een coureur gewoon een onbehouwen hork mocht zijn, een ploeteraar van weinig woorden die enkel met de benen sprak en niet moest bezig zijn met Instagramstories en Twittermeningen. Maar de tijden zijn wat ze zijn en zelfs wielrenners ontkomen er niet aan.

De Tour was nog maar half begonnen en Jonas Vingegaard was al weggezet als sukkelaar. “De uitstraling van een natte dweil” twitterde iemand die vast verdrinkt in zijn kolkende charisma. ”Wieltjeszuiger”, toeterde een ander, wellicht het type dat overal het voortouw neemt en de collega’s laat raften als teambuilding, ook al heeft de helft van het team een hekel aan water. Dat de ploeg van Vingegaard z’n zaakjes niet op orde had, wisten de analisten, die de Tour al verloren achten voor de vismijnwerker uit Hillerslev.

 

Dat de wieltjeszuigende natte dweil van de ploeg die er een boeltje van maakte er op dag 5, om 16u58, zonder omkijken vandoor ging en de populaire topfavoriet op ruim een minuut reed deed mij ongecontroleerd grijnzen. Niet omdat ik iets tegen de publiekslieveling zou hebben (integendeel) maar omdat mijn hart van nature altijd net iets luider roffelt voor wie wat minder graag gezien wordt, wat minder showbizzwaardig wordt bevonden, voor de natte dweilen van deze wereld.