We wisten op voorhand dat het een dag was om in fluostift de naam van Jasper Philipsen, de snelste man van deze Tour, bij te schrijven. Wat we nog niet wisten was dat Jasper na zijn wat omstreden sprintzeges een resem haatberichten aan zijn adres had gelezen. “Lees dat niet en trek het je niet aan”, adviseerde José grootvaderlijk. Grootouderlijk advies, hoe goedbedoeld ook, heeft het nadeel dat het doorgaans uit andere tijden stamt, tijden zonder de uitdagingen van een digitaal tijdperk bijvoorbeeld, zodat je er niet zo veel aan hebt.
Dat koers emotie is, wordt vaak gezegd. Dat woede ook een emotie is wordt soms vergeten. Een slag in de lever of een scheldtirade op twitter, au fond zijn ze een uiting van dezelfde soort colère, dat zich rücksichtlos een weg baant vanuit de onderbuik.
Ook een sport vol traditie en geschiedenis ontkomt niet aan de digitale vooruitgang. Zo krijgen we sinds kort een stukje communicatie uit de ploegwagens mee, zoals in de Formule 1. Horen wat ploegleiders in de oortjes van hun renners roepen moet de koers aantrekkelijker maken voor de veeleisende kijker. Niet iedereen is even enthousiast over dit soort nieuwerwetse spitsvondigheden. Marc Madiot, opperhoofd van de Franse formatie Groupama-FDJ, sloeg het aanbod beslist af. Alsof Marc zomaar alle tactische geheimen van zijn ploeg zou vrijgeven voor 5000 euro compensatie. Dat Madiot zelfs doorgaans uit het raam van zijn ploegauto hangt te brullen als een opgewonden betoger, en er in zijn team sowieso weinig doorwrochte tactiek te bespeuren valt laat ik even in het midden. Ook het Spaanse Movistar, de ploeg die in hun eigen docureeks ‘El día menos pensado’ een onthutsend gebrek aan strategie vertoonde, weigerde mee te doen, wat ik buitengewoon grappig vond.
Toch begreep ik de reserves. Niemand gooit graag z’n interne keuken op straat. Al vallen daar natuurlijk gewiekste oplossingen voor te bedenken. Zo kwam het team van Tadej Pogacar met de cryptische teamboodschap “Everybody jump the tiger, when the crocodiles have to swim, you jump!”, zodat wij ons een doodsaaie etappe lang konden buigen over de mogelijks dieperliggende boodschap achter de codetaal en ons afvragen wie de tijgers en wie de krokodillen waren.
Het weer stond in ieder geval in het teken van de krokodillen, een bijzondere en uiterst gevaarlijke diersoort die het makkelijk haalt van grote prooien doordat ze minstens twintig minuten lang hun adem kunnen inhouden, veel langer dan andere zoogdieren. Wanneer ze jagen werken ze samen, waarbij de ene krokodil de prooi opjaagt en de andere op de loer ligt. Jasper Philipsen bleek opnieuw de echte krokodil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten