Geen rijdende receptie of défilé, noch de grandeur van de Champs Elysées voor de vrouwen op hun laatste Tourdag. Wel nog één keer diep in de pijnvoorraad graaien in een gebalde rit tegen de klok, met start en aankomst tussen de ruisende platanen op de Place Verdun in Pau. De nacht voordien hadden wij in onze stoute dromen een bevrijde Lotte Kopecky aerodynamisch naar het podium zien stormen. Wie veel krijgt wil immers altijd meer.
Het voelt heilzaam om ergens in te geloven, je onverzettelijk achter dat geloof te scharen en elke twijfel te weren. Het mooie was dat ons geloof werd gedeeld door vers vaderlands talent dat luidop mee hoopte, talent dat donders goed beseft wat het allemaal te danken heeft aan Kopecky, vaandeldraagster van hun sport in hun land, dat koers ademt, maar koersende vrouwen decennia vol weerzin over het hoofd zag.
Hoop is een zacht gevederd fabeldier. Je neemt het graag op schoot, maar het kan gemeen hard klauwen wanneer het op z’n honger blijft zitten.
Marlen Reusser vloog naar verwachting. Demi Vollering deed haar gele trui eer aan. Annemiek Van Vleuten weerde zich kranig. Maar Lotte Kopecky had een missie, reed de beste tijdrit van haar leven en baande zich onbevreesd een weg naar het ereschavot van de Tour, een wonderlijk exploot waar wij een week geleden nooit van hadden durven dromen.
Dat de legendarische en onvergetelijke Annemiek Van Vleuten in haar laatste grote ronde het podium niet zou halen, ook die schokkende onwenteling hadden wij niet zien aankomen.
De glorie van de een is het verdriet van de ander. Aan die wrede wetmatigheid valt nooit te ontsnappen.
Tussen zege en nederlaag liggen minuten, soms slechts seconden; futiele flarden tijd. Tijd waar wij achteloos mee morsen, die we uit het oog verliezen, om vervolgens te zeuren dat we er veel te weinig van hebben.
Tijd die zelfs de grootsten vroeg of laat genadeloos op hun plaats zet. Niets is voor altijd.
De tijd van Annemiek Van Vleuten is onherroepelijk voorbij. Een nieuwe generatie staat ongeduldig trappelend klaar. Nu is het hun beurt, hun tijd. Zij hebben geen tijd om te wachten.
Ik hoop dat ze vleugels krijgen, maar niet vergeten wie hen voorging, wie de weg baande, wie het publiek warm maakte voor hen; dat ze hun namen blijven noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten