Aan de vooravond van een verwachte massasprint op het autocircuit Paul Armagnac in Nogaro vroegen de gasten van Vive Le Vélo zich semi-serieus af of sprintetappes nog wel van deze tijd zijn. Jongeren kjken daar immers niet naar, en zelfs analist Jan Bakelants was in slaap gevallen tijdens het langgerekte voorspel richting Bayonne. Goed voor Jan, dacht ik met enige afgunst en wallen onder m’n ogen.
Zelf val ik nooit in slaap tijdens de koers, maar grijp ik vlakke etappes zonder noemenswaardige actie aan om de was te vouwen, tomatensaus te maken of een dweiltje te slaan, het soort monotone handelingen die bij voorkeur uitgevoerd worden met wat koersanecdotes en gekeuvel in de achtergrond. Of ik kijk naar de Giro Donne om er de piepjonge Antonia Niedermaier iedereen en Annemiek Van Vleuten op imponerende wijze naar huis te zien fietsen. Mij hoor je niet klagen over vlakke etappes, behalve wanneer ze ontaarden in het soort debiele chaos dat we gisteren te zien kregen.
Dat jongeren niet naar sprintetappes kijken lijkt me overigens een flets argument, vermits jongeren ook niet naar de Ronde van Vlaanderen, klimetappes of tijdritten kijken, tout court niet naar de koers kijken. De koers zal hen namelijk tien soorten droge worst wezen, en dat is prlma.
Jongeren kijken niet naar praatprogramma’s, maar tot nader order zijn Karl, Bart of Phara niet vervangen door een setje youtubers.
Jongeren tuinieren niet, maar we gaan de tuincentra echt niet ombouwen tot gamepaleizen.
Jongeren lezen geen kranten, maar we sturen de redactie van De Standaard niet collectief met vervroegd pensioen.
Jongeren luisteren niet naar Klara, maar we laten Chantal met rust.
Denk trouwens eens aan de sprinters, door die brutale stropers van tv-makers en hun prikkelende ideetjes nagenoeg met uitsterven bedreigd. Wie z’n geblokte lijf wekenlang puffend en ploeterend over berg en dal sleurt om pakweg 5 keer een halve minuut te shinen verdient geen onverschilligheid, maar mededogen.
Denk bovenal eens aan de ouders van al die koersonverschillige jongeren. Gelooft er iemand dat die brave, hardwerkende lieden zitten te wachten op het ongevraagde en ondeskundige koerscommentaar van hun colaslurpende, chipskauwende kroost? Neem het aan van iemand met jarenlange ervaring: neen.
Gun ons de zuurverdiende rust in de woonkamer. Gun ons de eenzame stilte, de persoonlijke ruimte, de kans om luidop te vloeken, het dutje, de kaasjes, het innige samenzijn met Renaat en José. En laat de jongeren skaten, hangen, gamen, sjotten en chatten, ergens ver weg van de sofa, de televisie en de koers. Leve de sprintetappe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten