TdF2023: Geen medelijden

 ‘Well – well; the sad minutes are moving,

Though loaded with trouble and pain;
And some time the loved and the loving
Shall meet on the mountains again.’ (Emily Brönte)

 

De Alpen, de Alpen! Col de Saxel, Col de Cou, Col du Feu, Col du Jambaz en Col de la Ramanaz, en daarna gezwind over de Joux Plane, richting Morzine. De Tour kent geen medelijden en geen geduld.

 

Arme Maxim Van Gils, gisteren tweede, dus bijna eerste; slecht geslapen; brakke benen; vandaag opnieuw kloek in de vlucht. Even later gehavend, omzwachteld en lijdend in de gruppetto.

Arme Adrien Petit, met een halve fietsbroek om het lijf en een bilpartij als een rauwe ham voor de bezemwagen uit zwalpend.

Arme Esteban Chaves, vleesgeworden zonnigheid: een gescheurd kampioenentruitje en zonder zijn eeuwige glimlach de ambulance in.

Arme Romain Bardet, opgetrokken uit klasse: uit de bocht, in shock, uit koers.

Arme Pierre Latour, in doodsangst na elke klim, de halve dag stervend met dichtgeknepen remmen.

Arme Fransen, zich schor schreeuwend en een hamstringblessure rennend voor Julian en Thibaut, om hun helden zonder mededogen te zien dumpen als lege blikjes.

Arme koerskijkers met een teveel aan empathie, die een noodlottige en riskante etappe moesten aanschouwen, in de wetenschap dat er aan het einde nog een waanzinnige afdaling wachtte.

Arme renners die zich verdienstelijke klimmers waanden, maar bergop gewurgd, geplet, vermorzeld, vernietigd werden door een geelzwarte hogesnelheidstrein met een potige sprinter op kop.

Arme ploegleiders die ook gewoon hun stinkende best doen, maar twee teams vier op een rij zien spelen alsof de rest er niet toe doet.

Arme Vlaamse analisten, hun overslaande hartslag en hun piekende bloeddruk, bij het aanschouwen van Wout die z’n rijk gevulde vat tot op de bodem leegt voor de ploeg.

Arme Jai Hindley, bijtend, klauwend, klampend, vechtend voor die podiumplek.

Arm asfalt van de Joux Plane, platgewalst, gepijnigd en meter voor meter bevochten.

Arme koerskijkerharten van tegenwoordig, huppelend, roffelend, ontploffend voor het scherm.

Arme commentatoren, die niet eens tijd krijgen voor een broodje of een plaspauze en elke dag alle mogelijke en onmogelijke scenario’s moeten overwegen.

Arme Tourcolumnisten die elke dag honderd en één feiten, accidenten en malheuren in 400 woorden moeten persen terwijl ze opgewonden op en neer springen op hun stoel.

Arme huisdieren van Tourcolumnisten die hun gezapige bestaan en hun dutjes verstoord zien door dagelijkse en luide Tourcommotie.

Arme mensen die niet naars de koers kijken, want ze weten niet wat ze missen.