Tussen wielrennen en waanzin ligt geen grens, maar een uitnodigend poortje met “verboden toegang” erop, dat altijd op een kier staat. Sommige renners blijven wijselijk uit de buurt van het poortje, anderen gooien het open en stormen naar binnen met de geestdrift van een jonge en onafgerichte hond.
Victor Campenaerts behoort tot de tweede groep. Meer zelfs, Victor is de lucifer aan het kruitvat, het kind met adhd dat onbesuisd in het zwembad springt en “bommetje” roept zonder zich af te vragen of zijn vriendjes kunnen zwemmen. Victor is één van de mysteries van de moderne wielrennerij. Niemand begrijpt werkelijk en compleet wat Victor beweegt, maar dat het beweegt als Victor ergens z’n zinnen op zet is onmiskenbaar.
Soms lijken zijn démarches zin en doel te missen. Maar wat geeft het? Driekwart van de dingen des levens hebben zin noch doel, maar maken dat leven wel een stuk amusanter.
Op twee dagen van de verlossende Champs-Elysées knalde een uitgewoond peloton aan een asfaltverschroeiend tempo richting Poligny, bijna hoorbaar kreunend onder een bezwerend tempo waar niemand expliciet om vroeg, maar dat niemand wist te kalmeren, alsof wij naar een winderige voorjaarsklassieker zaten te kijken. Zelfs Carl op de motor klonk alsof hij over de wegen van Gent-Wevelgem dokkerde.
Lange tijd was Victor de menner met het zweepje, rechts op de bok. Helaas zagen wij het onheil van mijlenver komen van zodra collega-menner Clarke verkrampte na minutenlang bijten, klampen en ploeteren. Ook met een hart vol moed red je het zelden alleen. Het zou weer niet, het mocht niet zijn. Courage wordt veel te zelden beloond, of hooguit magertjes, met een prijs van de strijdlust waar je zelfs geen blikje cola of een Snickers mee koopt.
Och kindjes, wat gind het hard. Overal kwakjes aanvallende coureurs, als wilde klodders in een werk van Jackson Pollock. Zoveel actie en reactie, om duizelig van te worden. 49,1 per uur gemiddeld.
Het was niet meer dan logisch dat Matej Mohoric, ongeleid projectiel pur sang, de bloemen pakte na zo’n dollemansrit. Matej lijkt altijd breed en gevaarlijk te grijnzen, maar barstte abrupt in tranen uit. Tranen van uitputting, tranen van vreugde, tranen voor Gino.
De allerlaatste etappes van de Tour zijn de hardste, met de klad in het lijf, de moed in de schoenen en de emoties haperend boven in de keel, uit te spuwen of in te slikken. Matej spuwde duizend uiteenlopende emoties in één keer op het asfalt, in een lange en overweldigende monoloog over de belachelijk zware stiel die hij bedrijft, met alle offers en kwellingen, met meer rouw en verlies dan vreugde. Niemand had wielrennen ooit zo mooi samengevat als Matej, en daarom alleen was ik blij dat hij daar stond en niemand anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten