Ik hou niet van overmatige ophef, al dan niet vermeende vetes en opgeblazen akkefietjes. Ik hou niet van chauvinistische commotie. Ik hou niet van het haarscherp inzoomen op een detail, een seconde, een reflex, een emotie om daar kamerbrede conclusies uit te trekken. Ik hou niet van onvergeeflijkheid en rancune. Ik hou niet van eenzijdigheid in zwart-witte drukletters.
Ik hou niet van spijkers op de weg en lekke banden.
Ik hou niet van valpartijen.
Ik hou niet van rennersbijnamen.
Ik hou niet van sprintetappes.
Misschien is het de onontkoombaarheid van een massasprint die mij bedroefd stemt. Hoe gezwind de vluchters ook trappen, hun expeditie is gedoemd, hun lot bezegeld. De uitkomst ligt vast als het keren van de seizoenen.
Misschien is het de zinloosheid van wat eraan voorafgaat. 145 kilometers opwarming voor een paar kilometer suspens, alsof je een hele dag staat te koken met uitgelezen ingrediënten voor een stel uitgehongerde tieners, die de inhoud van hun bord blind en zonder kauwen leegschrokken.
Misschien is het de wanstaltige snelheid waarmee een meute sprinters en hun lead-outs op de boog afstormen, op twee dunne tubes en met een velletje lycra om het lijf, alsof er geen rotondes, lepe bochten en verkeersdrempels op de weg liggen.
Misschien is het de rauwe herinnering aan verkeerd gelopen massasprints die opspeelt van zodra ik een parcoursprofiel zie uitlopen in een vlakke lijn.
Misschien zijn het de kopstoten, elleboogporren en lendenzwiepers waarvan sprinters zich durven bedienen wanneer ze te weinig ruimte krijgen naar hun zin.
Maar liefde kent geen goede dagen zonder kwade, geen vreugde zonder ergernis. Ook koersliefde verdraagt, meestal in stilte, soms oogrollend en zuchtend.
Dus hou ik van Renaat die José tot rede probeert te brengen zonder met z’n tong te klakken. Ik hou van de kreten, de tranen, de vloeken, het driftige meppen op een onschuldig fietsstuur, de weggemepte bidons, de stilzwijgende maar veelzeggende aftocht. Ik hou van Neilson Powless die een défilé rijdt, alsof iedereen daar speciaal voor hem is gekomen. Ik hou van de vrouw van Laurent Pichon die “Ik ben trots op je, je bent een strijder” in zijn oortjes prevelt, ook al weet ze dat hij eraan is voor de moeite. Ik hou van de verse portie dapperheid waar renners elke ochtend opnieuw gretig hun tanden in zetten. Ik hou van de ordelijke wanorde van treintjes vol anonieme renners met keurig opgeborgen kinderdromen. Ik hou van de branie van de sprinter die enkel kan bestaan bij gratie van branie. Ik hou van de tomeloze vreugde en de brute ontgoocheling na de streep. Ik hou van de streep, omdat de koers daar begint en eindigt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten