Etappes waar iedereen maanden op voorhand over spreekt en waar de mensen voor thuisblijven hebben de neiging om te ontgoochelen, zoals de reis waar je zo naar uitkeek, maar het eten trok op niks, het wemelde van de muggen en het weer viel dik tegen.
Mythische en historische plekken zijn aardig, maar vulkaan vol geschiedenis of niet, er moest nog altijd gefietst worden, en liefst een beetje hard.
Een paar minuten na de start werd duidelijk dat ontstellend weinig volk genoeg animo had om zich een plekje op de Wikipedia-pagina van de Puy-de-Dôme toe te eigenen. Stelletje hazenharten.
Had ik hier zo naar uitgekeken, naar deze educatieve klasuitstap en het obligate gekissebis van Renaat en José?
Rotverwend en ongeduldig zijn wij wielerkijkers vandaag, verknoeid door de langdurige blootstelling aan een waanzinnig soort tweewielige bokssport. Ronduit pedant.
“Dit kan veel sneller, “ zei José, alsof wij dat zelf niet zagen. Niet dat wij het zelf sneller kunnen, maar dat is compleet naast de kwestie.
Ik durfde niet luidop hopen op spanning, want voor je het weet ligt er een renner tegen de grond om even later roemloos in een ambulance te stappen, en dat hadden we al te veel gezien en niemand wordt er vrolijk van.
In het peloton zag je de opluchting op de gezichten van mannen die zich afvroegen waarom ze hier hun slaap voor hadden gelaten. Voorin zag je dromen blinken in 14 paar gretige ogen, het soort dromen dat wat later sporen van waanzin zouden vertonen.
Maar en avant, immer voorwaarts, richting vulkaan. De laatste eruptie van de Puy-de-Dôme vond plaats rond 5760 v.Chr., waardoor de vulkaan als uitgedoofd wordt beschouwd, al kan een toekomstige eruptie niet helemaal worden uitgesloten, zoals je ook een extra jaar voor Mark Cavendish of een Tourzege voor Primoz Roglic niet compleet kan uitsluiten.
Boven op de Puy-de-Dôme bouwden de Romeinen een tempel voor Mercurius, god van de handel, de reizigers en de winst. Mercurius vond het vast prima dat de Amerikaan Matteo Jorgenson in z’n eentje als eerste naar boven reed. Matteo kwam vier jaar geleden naar Europa om een echte profrenner te worden. Elke cent die hij verdiende spendeerde hij aan trainingskampen, duur materiaal en beter worden, altijd maar beter worden. Terwijl wij ons vergapen aan zeldzame wonderkinderen, met een sterrenkijker naar Wout turen en en poppolletjes houden, vergeten we renners als Matteo, die zich in stilte een weg naar boven wroeten.
Dat Matteo 400 meter voor de meet werd ingehaald, zonder een toeschouwer om hem vooruit te schreeuwen, deed mijn beproefde koershart stilletjes kraken. Allicht niet voor het laatst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten