Ik ben er nog nooit in geslaagd om aan een koersleek haarfiijn uit te leggen waarom renners zich in een kansloze vlucht storten, als de lemmingen in de Disney sage. Bij elke poging stuit ik op wazige blikken vol onbegrip.
Waarom zou je opteren voor de lastigste manier om de finish te bereiken, je neus in de wind, als opgejaagd wild, met 0,0001 % kans op een fortuinlijke afloop? Is het overmoed? Is het masochisme? Een aandoenlijk naïef soort geloof in de gulheid van de wielergoden?
Nu is kansloos een bedrieglijk begrip, vermits er altijd wel een minuscule kans bestaat dat het meest onwaarschijnlijke gebeurt, zoals er wel degelijk een kans bestaat dat er een F16 op het dak van je huis belandt, dat je de Lotto wint of dat Thibaut Pinot dit jaar het geel draagt in Parijs. Kansberekening is het oplijsten van het totale aantal mogelijkheden. Elke denkbare uitkomst telt mee. Waarschijnlijkheid doet er niet toe.
Misschien is de kansloze vlucht wel de kwintessens van het wielrennen, een sport die gedijt bij toevalligheden en accidenten en waar in theorie elke renner die durft gokken een kans maakt om te winnen. De kansloze vlucht is hoop op drift. Hoop dat er achter de vlucht(ers) geaarzeld wordt, dat het jagende peloton gehinderd wordt door een haperende slagboom, een kudde uitgebroken koeien, een klimaatactie of een plaatselijke orkaan.
Vier dappere dromers maakten zich in Mont de Marsan los van de groep. Vijf minuten later waren er al drie afgehaakt, teruggefloten door een onverbiddelijke ploegleider of ontmoedigd door zoveel uitzichtloze kansloosheid. Alleen Simon Guglielmi reed koppig verder in een verdoemde solovlucht. Op de uiterst gebalde erelijst van Simon Guglielmi staat enkel het bergklassement van de Ronde van de Elzas, een zesdaagse zonder veel allure. Ik vroeg me af wat zo iemand daar deed, alleen op kop in de vlakste etappe van de hele Tour. Ik vroeg me af wat Simon dacht terwijl hij hoopvol verder trapte. Waar denkt een coureur aan tijdens een eenzame expeditie zonder doel? Of ze thuis aan het kijken waren? Bandenspanning? Wat de pot zou schaffen?
Op 72 km van Bordeaux kreeg Simon eindelijk gezelschap en versterking. Drie kwart uur later liet het gezelschap Simon zonder omzien achter, samen met z’n kansen en z’n dromen. Soms is hoop weinig meer dan een hinderlaag, die na jaren koesteren eindigt met littekenweefsel op je hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten